Dar i tajemnica

Przeżywanie kapłaństwa

Kapłaństwo nie zawsze jest proste i łatwe... i kapłan ma swoje sumienie, czyli swoją „wagę”. Może się zdarzyć, że czasami jego sumienie wymaga naprawy. Podobnie jak lekarz pomaga innym pacjentom nawet gdy sam jest chory, tak i kapłan może naprawić tysiące wag, choćby jego waga była zepsuta. Może nawet tę swoją posługę czynić dobrze, z pochwałami innych, ponieważ nie naprawia według własnego sumienia, ale według Bożych przykazań.

Popatrzmy czasami na takiego kapłana jako na człowieka, który podobnie jak my wszyscy zabiega i troszczy się, aby Boże prawo zachować. Nie zawsze to mu się udaje i wówczas idzie sam ze swoim sumieniem, jak z „wagą”, do innego kapłana – powiernika i przyjaciela – i prosi o naprawę. Każdy z ludzi wierzących, życzliwych, trwających we wspólnocie Kościoła i poprawnie odczytujących charyzmat kapłaństwa nie dziwi się i nie gorszy tym, że kapłan upada jak każdy grzeszny człowiek. Gdy ten kapłan jednak napomina w imię Dekalogu, głosi niezmienne Boże prawdy wiary, prowadzi nas nie do siebie, ale wskazuje prawdziwą, dobrą i prostą drogę do Boga.

Przychodzimy nie do kapłańskiej miary, lecz do Wzorca – do Bożej Miary, a ta jest zawsze Ideałem. Dlatego Chrystus, mając na uwadze nauczycieli wiary i stróżów Bożego prawa, wyraźnie powiedział: „... zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie (Mt 23, 3). Spotkanie kapłana, który ma swoje sumienie idealne, jest wielkim darem, ale i – jak z każdym stanem idealnym – bardzo rzadkie w życiu.

Doświadczeniem trudniejszym jest spotkanie kapłana, który walczyć musi o wierność swoim przyrzeczeniom, który w dążeniu do świętości błądzi, niekiedy upada. Ważna jest walka, jaką toczy on ze swymi słabościami, walka o ocalenie powołania, o powrót do Boga. Najważniejsza jest droga, jaką powraca do Chrystusa. Droga jaką odkrywa innym.

Kapłaństwo, będąc zatem szczególnym darem, jest także szczególnym brzemieniem, którego ciężaru sam człowiek nie jest w stanie udźwignąć. Stąd to poczucie człowieczego lęku, o którym tak przejmująco napisał ks. Twardowski: „własnego kapłaństwa się boję, własnego kapłaństwa się lękam i przed kapłaństwem w proch padam, i przed kapłaństwem klękam”.

Kapłańskie „tak”

Najważniejsze jest zatem owo TAK, wypowiadane przez kapłana własnemu kapłaństwu i Chrystusowi. TAK ponawiane w chwilach bólu, zwątpienia i samotności. TAK, jakie Michel Quoist wypowiedział w „Modlitwie na niedzielny wieczór”: „Panie, gdy wszystko milczy i gdy w moim sercu czuję bolesne kąsanie samotności (...) Gdy ludzie zżerają mi duszę, a ja czuję się niezdolnym do nasycenia ich. Gdy cały świat ciąży mi na barkach swym ciężarem nędzy i grzechu, powtarzam Ci moje TAK, nie w wybuchu pychy i radości, ale wolno, cicho, świadomie i pokornie, samotny Panie przed Tobą – TAK”.

To pełne pokory TAK przemienia kapłana, jest jego zgodą na przyjęcie „wieczystej pieczęci”, o której pisała s. Nulla:

O, namaszczone,
o, tajemnicze kapłańskie ręce.
Ojciec was lepił,
Syn umiłował,
Duch was poświęcił.

Ojciec się z wami łamie jak chlebem swą stwórczą mocą,
Duch was pomazał,
Duch was napełnił i przeistoczył.

Syn was jak owce pilnie odszukał wśród rąk tysięcy,
by złożyć na was swoje przebite skrwawione ręce.

O, tajemnicze,
o, przemienione
kapłańskie dłonie!
Pieczęć wieczystą wypalił na was wieczysty Płomień

Z bojaźni drżeniem odgadnąć pragnę, co się w was chowa.
Czy też wy jeszcze jesteście moje,
czy Chrystusowe?

Zachęcam wszystkich wiernych do modlitwy za kapłanów, a w Roku Kapłańskim w sposób szczególny i gorliwszy. Sam pokornie o nią proszę wszystkich, których Pan Bóg postawił i postawi w przyszłości na drodze mojego Powołania.