W wierze rodziców

Rodzice muszą być świadomi spoczywającego na nich obowiązku prowadzenia dzieci w wierze. Nieporozumieniem jest zrzucanie katechizacji tylko na szkołę, czy Kościół. Jeśli rodzic nie będzie się sam modlił, korzystał regularnie z sakramentów, jeśli nie będzie modlił się z dzieckiem, to nie ma mowy o pomocy dziecku w kroczeniu drogą wiary.

Odpowiedź na pytanie: „Jak pomóc dziecku z głębszą niepełnosprawnością intelektualną kroczyć drogą wiary?” zakłada najpierw odpowiedź na pytania: „Jaka jest moja wiara, czy sam kocham Jezusa Chrystusa, czy jest On Panem i Zbawicielem moim i mojej rodziny, czy staram się odczytywać i znajdywać Jego wolę dla mnie, czy w posłuszeństwie przyjmuję trudne wymagania Ewangelii?”

Poznanie zasad

Przekaz wiary, tj. wspólna modlitwa i rozmowa z dzieckiem, często nieuchwytna, nierozpoznawalna zmysłami, ale przede wszystkim sercem, wymaga odpowiedniego klimatu, atmosfery, emocjonalnego ciepła, wyciszenia, odpowiedniego otoczenia, tego wszystkiego co służy zapewnieniu poczucia bezpieczeństwa.

Dla dzieci ogromne znaczenie ma przykład modlących się rodziców. Przez modlitwę rodzina włącza się w kapłańską misję Chrystusa, oddając cześć Bogu, swemu Stwórcy i Panu. Są różne formy i rodzaje modlitwy, ale rodziny szczególnie winny praktykować modlitwę wspólną. Taka modlitwa bardzo cementuje rodzinę, daje poczucie bezpieczeństwa, wytwarza atmosferę życzliwości, przebaczenia uraz oraz miłości wzajemnej i do Boga. Bóg staje się bliższy a bliźni lepsi i bardziej kochani. Jeśli nie możemy spotkać się wszyscy codziennie na wspólnej modlitwie, np. wieczornej, to czyńmy to na początek przynajmniej jeden raz w tygodniu. Można zacząć od modlitwy różańcowej. Poprowadzi nas ona do innych form modlitwy, np. uwielbienia, dziękczynienia, przeproszenia, które będą już modlitwą spontaniczną.

Wprowadzając dzieci z niepełnosprawnością intelektualną w życie wiary na pewno trzeba uzbroić się w cierpliwość, modlić się o nią. Ważna jest stała współpraca z katechetą prowadzącym dziecko i księdzem współpracującym. We wszystkim trzeba zaufać Bogu, zawierzyć się Maryi.

Przyjmowanie sakramentów

W sakramentach dokonuje się, przedziwne i często nieuchwytne zmysłami i rozumem, spotkanie Boga i człowieka. Łaskę sakramentalną chrześcijanin otrzymuje we wspólnocie Kościoła. Wspólnota Kościoła jest odpowiedzialna za przygotowanie do sakramentów i pomoc we wzrastaniu w łasce sakramentalnej.

Wspólnotę Kościoła tworzą rodzice i rodziny osób z niepełnosprawnością intelektualną, duszpasterze, osoby posiadające misję kanoniczną do prowadzenia lekcji religii w szkołach, a także wierzący pracownicy szkoły, którym wzrastanie uczniów w wierze nie jest obojętne.

Specyfika oddziaływań na płaszczyźnie wiary, podobnie jak w przypadku działań wychowawczych, dydaktycznych i rewalidacyjnych, wymaga przede wszystkim współpracy tych trzech środowisk: rodziny, szkoły i parafii.

W przygotowaniu osób z głębszą niepełnosprawnością intelektualną do sakramentów w ogólności pojawia się termin przyjmowania sakramentów „w wierze rodziców”. Co to znaczy przyjąć sakrament „w wierze rodziców”? Liturgia chrztu o wyznaniu wiary rodziców i chrzestnych mówi, że „jest to wiara Kościoła, w której wasze dziecko przyjmuje chrzest”.