W wierze rodziców

Wiara jest darem, łaską. Ale nie jest tylko prezentem, który chrześcijanin otrzymuje od Boga i posiada go do końca życia. Każdy dar Boży jest równocześnie zadaniem, nie można być biernym wobec niego. Wymaga ciągle Bożej łaski i ludzkiego zaangażowania.

Nie ma dokumentów kościelnych wprost traktujących o osobach z niepełnosprawnością intelektualną. Jednak te, które pragnę przywołać, pozwolą nam właściwie spojrzeć na omawiane zagadnienia.

Najpierw warto przytoczyć słowa z Ewangelii wg św. Mateusza, które pozwalają zrozumieć, że każda osoba ludzka ma niepodważalne prawo do szukania prawdy religijnej, bycia nauczanym oraz do przyjmowania łaski Bożej pochodzącej z głoszonego Słowa i sakramentów: Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, (...) uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem (Mt 28,19-20), Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało moje. (...) Pijcie z niego wszyscy (Mt 26,26-27).

Papież Pius X, Dekret o wczesnej Komunii Św. (8.08.1910):

Doprawdy, niepodobna dopatrzyć się rozumnej przyczyny, dla której teraz ma się od dzieci wymagać nadzwyczajnych jakichś przygotowań do pierwszej Komunii Św., skoro dawniej ssącym niemowlętom dawano pozostałości świętych. Wszak dzieci te znajdują się w szczególnym stanie pierwotnej czystości i niewinności.

Papież Paweł VI zwracając się do osób niepełnosprawnych, upośledzonych, powiedział:
bądźcie pewni tego, że macie swoje miejsce w społeczności (...) również w Kościele, który jest przede wszystkim domem modlitwy, macie swoje miejsce i swoje zadanie polegające na zrozumieniu tajemnicy Boga, który pozostaje zakryty przed mądrościami tego świata" (cyt. za: M.M. Muntane, Potrzeby katechety osób niepełnosprawnych, HW 9 (1998) z. 2, s. 22-23).

Według Soboru Watykańskiego II w ubogich i cierpiących Kościół odnajduje wizerunek swego ubogiego i cierpiącego Zbawiciela, im stara się ulżyć w niedoli i w nich usiłuje służyć Chrystusowi (Konstytucja Dogmatyczna o Kościele, KK 8).

Jan Paweł II w Adhortacji apostolskiej Catechesi tradendae o katechizacji w naszych czasach, stwierdza, że upośledzeni fizycznie lub umysłowo mają prawo tak samo, jak ich rówieśnicy, poznać „tajemnicę wiary”. Większe trudności, na jakie napotykają, zwiększają jeszcze zasługę ich własnych wysiłków, jak i wysiłków ich wychowawców (n. 41).

Z okazji Roku Ludzi Niepełnosprawnych, podkreślając ich godność, Jan Paweł II wspomniał o ich szczególnej misji:

Bóg kocha was, i to kocha nieskończenie. Ojciec widzi w was żywy obraz swego Syna cierpiącego i przeznaczonego do chwały oraz szczęśliwości. Odpowiedzcie z ufnością oraz wielkodusznie na to powołanie Boże, starając się poprzez wasze modlitwy i wasze cierpienia, wyprosić u Boga miłosierdzie dla wszystkich ludzi (Przemówienie w czasie modlitwy Anioł Pański, 2 marca 1981).

Pomoc dziecku z głębszą niepełnosprawnością intelektualną w kroczeniu drogą wiary wymaga od nas po pierwsze wiedzy o dziecku, o jego świecie, po drugie wiedzy o nas, o rodzicach, o ich życiu, reakcjach, emocjach, o naszej wierze. Wymaga wreszcie poznania pewnych zasad ogólnych, które powinny być wzbogacone samym życiem, tymi sposobami, które wypracujemy sami i z pomocą łaski Bożej. Nasz rozwój i rozwój naszych dzieci w wierze przyniesie owoce, kiedy sami włożymy w to wiele wysiłku, czasu, zaangażowania, a łaska Boża, której nam Chrystus udziela obficie, będzie miała na czym budować.