Jezus Chrystus w roku liturgicznym

Należy podkreślić w tym miejscu, że kult Najświętszego Serca Jezusa jest bardzo żywy i urozmaicony we współczesnym Kościele. Praktyka dziewięciu pierwszych piątków miesiąca, akty oddania się Najświętszemu Sercu, litania do Najświętszego Serca Pana Jezusa, akty zadośćuczynienia to formy kultu bardzo popularne w wielu parafiach i środowiskach. Wszystkie te wyrazy kultu służą autentycznej formacji chrześcijańskiej wiernych, jeśli są owocem prawdziwego przeżycia spotkania z Bogiem, który ukochał człowieka tak mocno, że dla tej miłości pozwolił przebić sobie serce.

Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata

Uroczystość Chrystusa Króla została ustanowiona przez papieża Piusa XI encykliką Quas primas z 11 grudnia 1925 roku i miała być obchodzona w ostatnią niedzielę października. Na początku XX w., a szczególnie bezpośrednio po I wojnie światowej w społeczeństwach tradycyjnie katolickich zachodniej Europy coraz silniejsze stawały się prądy laicyzacyjne, dążące do całkowitego wykluczenia religii z życia publicznego. Kościół przeciwstawiając się tym prądom, postanowił ukazać wiernym postać Jezusa, jako Władcy i Króla, którego panowanie rozciąga się na cały świat, każdego człowieka i wszystkie instytucje funkcjonujące w społeczeństwie. I w tym właśnie duchu święto ku czci Chrystusa Króla było obchodzone w pierwszych dziesięcioleciach po jego ustanowieniu.

Po Soborze Watykańskim II Uroczystość Chrystusa Króla pozostała w kalendarzu rzymskim, choć przesunięto datę jej celebracji na ostatnią niedzielę roku liturgicznego. Liturgia jednak nadała jej nowy sens: bardziej duchowy i przede wszystkim eschatologiczny. Chociaż niektórzy nadal próbują w jakiś sposób wracać do jej pierwotnego socjo-politycznego znaczenia, to jednak we współczesnym świecie wydaje się o wiele bardziej owocne podkreślanie jego charakteru duchowego i eschatologicznego. Chrystus oczywiście jest Królem, ale Jego królestwo nie jest z tego świata (por. J 18, 33-37). Jezus jest królem bliskim, królem przebaczającym, kochającym i uwalniającym, a nie tyranem czy satrapą w koronie i z berłem w ręku. Gdy wypełni się czas, powróci, gdyż do Niego należy cały świat. Tematy eschatologiczne są nieodłączną częścią ostatnich tygodni roku liturgicznego, a Uroczystość Chrystusa Króla w ten klimat doskonale się wpisuje.

Święto Świętej Rodziny Jezusa, Maryi i Józefa

Święto Świętej Rodziny Jezusa, Maryi i Józefa ma trochę inny charakter niż pozostałe święta tu przedstawione, ponieważ bardzo ściśle wiąże się z tajemnicą Narodzenia Chrystusa oraz poprzez przykład Świętej Rodziny z Nazaretu wskazuje na wartość rodziny we współczesnym świecie.

Kult Świętej Rodziny narodził się i rozwinął stosunkowo późno, bo dopiero w XVI i XVII wieku. W wieku XIX i XX powstało bardzo dużo zgromadzeń i instytutów, które za patrona obrały sobie Najświętszą Rodzinę z Nazaretu. Samo święto powstało dopiero w 1893 roku, ale na początku miało charakter lokalny (było obchodzone jedynie w Rzymie). Na cały Kościół rozszerzył je papież Benedykt XV w 1921 roku i nakazał, aby celebrowano je w niedzielę w oktawie Objawienia Pańskiego. Celem ustanowienia odrębnego święta ku czci Świętej Rodziny było pragnienie papieża, aby podkreślić w liturgii znaczenie rodziny, która szczególnie w XX wieku stała się obiektem ogromnych ataków.

Według obecnego Kalendarza Święto Świętej Rodziny celebrowane jest w niedzielę w oktawie Bożego Narodzenia lub, gdy takiej niedzieli nie ma, 30 grudnia. Ewangelie, które zostały wyznaczone na to święto odnoszą się do misterium Chrystusa otoczonego miłością Maryi i Józefa. Inne teksty przywołują przykłady chrześcijańskiego życia rodzinnego w Nowym Testamencie oraz zwyczaje rodzinne starotestamentalnego Izraela.

Patrząc na Oblicze Jezusa Chrystusa w perspektywie świąt, jakie Kościół celebruje w ciągu roku liturgicznego, musimy w nim odnaleźć dwie płaszczyzny. Po pierwsze jest to Oblicze, w którym odbija się ludzkie życie: wielka miłość do Chrystusa i pobożność, połączone z konkretnymi warunkami, w jakich żyje dzisiaj Kościół. Po drugie jest to Oblicze, które nieustannie się odnawia i woła o przyjęcie Ewangelii i życie Słowem Bożym. Tylko te dwie płaszczyzny przeżywane razem pozwolą zrozumieć, że Jezus Chrystus jest Królem Wszechświata, prawdziwie obecnym w Eucharystii, kochającym człowieka aż do oddania za niego własnego życia i czyniącym z każdej rodziny prawdziwy Domowy Kościół. Tylko liturgia i jej rytmy pozwalają odkryć prawdziwe Oblicze Chrystusa – Pana i Kyriosa.