Wdzięczni za... chleb

Poniedziałek – dzień jak każdy inny, a jednak szczególny.

Stołówka szkolna, połączona ze świetlicą, od godzin porannych pełna jest dzieci. Rozlega się dzwonek na lekcję, świetlica pustoszeje, przy stolikach pojedyncze osoby przeglądają czasopisma, grają w memo, powtarzają lekcję z historii.

Godzina 8.40 – dzwonek na przerwę. Na jadalni pojawiają się te same twarze, te same oczy wpatrują się w jadłospis tak długo, że chyba znają go na pamięć. Po chwili do moich uszu dociera to samo pytanie: czy mogę „bułkę na kreskę”?

Sprawdzam listę dłużników, na której widnieje to samo nazwisko i suma „bułek na kreskę”. – Masz już spory dług – mówię, niosąc już kolejną „bułkę na kreskę”. Prawdopodobnie dług nie zostanie uregulowany w całości...

Godzina 10.35 – dzwonek na przerwę, zapachy obiadu niesione zasadą dyfuzji obiegły już całą szkołę. Przed jadłospisem grupka chętnych kolejny raz sprawdza rodzaj zupy, drugiego dania.
„– Zjem dzisiaj za Kamila”, „– A ja za Wandę”, „– A ja...” – nie słucham, na pewno nic się nie zmarnuje. Nie w poniedziałek. Przerwa obiadowa. Na stolikach rozłożone koszyki z chlebem, zupa w wazach. Kapuśniak, bardzo lubiany przez dzieci.

Stoję z boku, przyglądam się. To niemożliwe, żeby dziecko z IV klasy zjadło trzy talerze zupy z chlebem i jeszcze drugie danie. Czy można zjeść racucha między dwiema kanapkami chleba?

Przy stoliku gimnazjalistów znika zawartość już drugiej wazy. Trzech chłopców asystuje koledze w spożywaniu drugiego dania, podjadając ukradkiem chleb z koszyka. Udaję, że tego nie widzę. Odwracam głowę w stronę drzwi wejściowych, ONA niepewnie patrzy w moją stronę, wyprzedzam jej pytanie: „usiądź, w tym miesiącu też nie będziesz płacić”. Rozmowy, odgłos sztućców, zapachy – jak co dzień. Poniedziałkowa przerwa obiadowa dobiega końca. Wazy puste, chleb się skończył... Mam przed oczami „kanapkę z racuchem” – wpisuję GO na listę osób korzystających z pomocy sponsorów. Poniedziałek, dzień jak każdy inny, a jednak szczególny...

Takie i podobne obrazy możemy oglądać dzisiaj w naszych szkołach, szczególnie wiejskich. Na przestrzeni ostatnich lat problem niedożywienia zatacza coraz szersze kręgi wśród dzieci. Obserwuję znaczne zubożenie rodzin i niemoc rodziców wobec zaistniałej sytuacji. Szkoła w coraz większym stopniu wychodzi naprzeciw rodzącym się potrzebom. Nauczyciele angażują się w różnego typu akcje, poszukują sponsorów, współpracują ze stowarzyszeniami, organizacjami samorządowymi. Tworzy się programy wychowawcze, mające na celu uwrażliwienie młodego człowieka na potrzeby innych. Nie sposób przejść obojętnie obok dziecka, ale...