wiara.pl

prasa

Wiara:
- Kościół
- Liturgia
- Biblia
- Papież
- Ekumenizm
- Religie
Do czytania:
- Info
- Prasa
- Kultura
- Nauka
- Gość Niedzielny
- Mały Gość
Dla ludzi:
- Rodzina
- Forum
- Czat
- Blog
- Zapytaj
- Spotkania
Usługi:

Dialog z Januszem Korczakiem

Kiedy wychowawca podnosi głos, dziecko nie rozumie słów, bo się boi, denerwuje, że coś złego zrobiło, czuje się winne. Kiedy mówimy spokojnie, może się wydawać, że to nie skutkuje, ale dziecko na pewno przypomni sobie te słowa za tydzień czy za rok. Wychowawca, 6/2007

Jak według Pana mówić do dzieci, aby nas słuchały?

Kiedy wychowawca podnosi głos, dziecko nie rozumie słów, bo się boi, denerwuje, że coś złego zrobiło, czuje się winne. Kiedy mówimy spokojnie, może się wydawać, że to nie skutkuje, ale dziecko na pewno przypomni sobie te słowa za tydzień czy za rok. Należy więc mówić do dziecka z łagodnością i spokojem. „Nie bądź zbyt surowy wobec swoich wychowanków – oni też muszą nieraz walczyć ze sobą”.

Henryk Goldszmit urodził się 22 lipca 1878 lub 1879 roku w Warszawie. Dokładna data jest nieznana, gdyż ojciec zaniedbał wyrobienia dokładnej metryki urodzenia syna.

Odbył studia medyczne i poświęcił się pracy w szpitalu dziecięcym na peryferiach Warszawy. W tym czasie rozpoczął swą twórczość literacką i w roku 1898 przyjął pseudonim Janusz Korczak. Pracował jako wychowawca na koloniach letnich, żydowskich i polskich. Był współtwórcą i kierownikiem Domu Sierot na Krochmalnej w Warszawie. W czasie I wojny światowej brał udział w tajnej akcji nauczania w języku polskim. Doktor wykładał w Instytucie Pedagogiki Specjalnej na kursach dla wychowawców i na Wolnej Wszechnicy Polskiej. Był rzeczoznawcą do spraw nieletnich przy Sądzie Okręgowym w Warszawie. Prowadził w Polskim Radiu audycje – pogadanki dla dzieci i o dzieciach.

W czasie II wojny światowej przebywał w getcie żydowskim, gdzie Niemcy przenieśli Dom Dziecka. Po przeznaczeniu sierocińca na wywóz do Treblinki, przeszedł z dziećmi przez środek getta do towarowych wagonów, skąd wyjście było tylko jedno – na śmierć. Od Niemców zażądał tylko, by nie „poganiali dzieci”, bo pójdą parami same, są grzeczne.

Legenda mówi, że Janusz Korczak odrzucił proponowaną mu szansę ratunku. (Oburzony mówił: „Jak może matka porzucić swoje dziecko?”). Od tego momentu ślad się urywa. Był to rok 1942.

***

«« | « | 1 | 2 | 3 | » | »»