Dialog z Januszem Korczakiem

Dziecko – nam dorosłym – kojarzy się przede wszystkim z biorcą, czy może być także dawcą?

Rodzice często stawiają swoim dzieciom ciągłe wymagania, chcą, by były grzeczne i nie sprawiały kłopotów. Kiedy damy dziecku szansę, będzie nam wdzięczne i będzie nam chętnie pomagało. To są pierwsze jego triumfy. „Ile jest cudów i wzruszeń we wzroście człowieka. Dziecko ma w sobie wytrwałość i moc ducha, jest w nim równowaga moralna i czujność sumienia”. Dzieci pragną być szczere, my je uczymy taić, ukrywać. „Dzieci jedną, może ostatnią zachowały świętość – niechęć do obłudy”. To one powinny nas uczyć szczerości i przebaczenia, to one są dla nas przykładem.

Czy mógłby Pan podać argumenty na potwierdzenie tego, że dziecko na równi z dorosłym zasługuje na szacunek?

„Wiek dziecięcy – to długie, ważne lata żywota człowieka”. W tym czasie kształtuje się charakter dziecka. Od nas zależy, jakimi będą ludźmi, co będą w życiu wybierały: wygodę i kompromis, czy prawdę. „Zdumione staje niekiedy rozumne dziecko wobec napastliwej, leniwej, urągliwej głupoty dorosłych”.
Dziecko ma przed sobą przyszłość, ale ma i przeszłość – zdarzenia, które pamięta, wspomnienia. Potrzebny jest szacunek dla niewiedzy dziecka, pomoc we wskazaniu mu właściwego kierunku. Ono dopiero się uczy życia, nie można go popędzać i zniechęcać, trzeba dać mu szansę sprawdzenia siebie, stworzyć odpowiednie warunki do rozwoju. Od dzieci powinniśmy się uczyć życzliwości, spokoju, cierpliwości – dziecko jest błogosławieństwem dla zabieganych dorosłych. Choć dziecko mało wie, jego sąd jest cenny, bo płynie z głębi serca. „Żądajmy szacunku dla jasnych oczu, gładkich skroni, młodego wysiłku i ufności”.