Ksiądz to ale jest...

Choć było to przed dziesiątkami lat, mocno zapisało się w moim kapłańskim sercu. Udawałem się na pierwszą parafię. Spakowany żegnałem się z rodziną. Na korytarzu mój ojciec powiedział mi: „Pamiętają, z tej drogi nie ma zejścia”.

Te słowa wracają do mnie ciągle, a ich sens i ważność potwierdził epizod z pieszej pielgrzymki z Poznania na Jasną Górę. Poniekąd z kapłaństwem niezwiązany…

Intencja…

Dobiegał końca kolejny dzień pielgrzymowania. Udawałem się na koniec grupy, by podnieść na duchu tych, którym brakowało sił fizycznych. I oto nagle zobaczyłem twarz kobiety pełną cierpienia. Spojrzałem na jej trampki i zauważyłem ślady przekrwień. Krew z otwartych ran przenikała już przez materiał obuwia. Nie mogąc na to patrzeć, powiedziałem: „Proszę wsiąść do samochodu i jechać na miejsce noclegu”.

Kobieta odrzekła: „Nie, proszę księdza, ja pójdę”. Po jakimś czasie po raz kolejny wyraziłem swoją prośbę wobec cierpiącej pątniczki. Zawsze jednak słyszałem to samo: „Ja pójdę…”. Poirytowany stanowczym głosem zażądałem wejścia do samochodu. Kobieta na to spokojnie mi odrzekła: „Gdyby ksiądz wiedział, w jakiej intencji idę na Jasną Górę, też by szedł dalej…”. Nigdy nie poznałem intencji owej kobiety.

Co jest intencją kapłaństwa? Służba ludziom na rzecz ich nawrócenia, uświęcenia i zbawienia. Służba, która tak naprawdę nigdy nie jest łatwa. A współcześnie szczególnie. Budowanie kapłańskiej tożsamości, jako przyjaźni z Mistrzem, Jezusem Chrystusem, nadaje jej jednak sens. Ten sens musi kosztować, bo ma boską wartość. Na początku kapłaństwa ta intencja zdaje się być łatwa do określenia i nazwania; po dziesiątkach lat staje się tajemnicą coraz zwiększą…

Sługa Boży Jan Paweł II tak o niej pisał w książce „Dar i tajemnica”: „Każde powołanie kapłańskie w swej najgłębszej warstwie jest wielką tajemnicą, jest darem, który nieskończenie przerasta człowieka […] Wobec wielkości tego daru czujemy, jak bardzo do niego nie dorastamy”.

Hartowanie

To niedorastanie może księdza przerażać, zniechęcać, a czasem nawet rodzić pokusę zejścia z obranej drogi… Ale może też hartować. Owo hartowanie to codzienna posługa duszpasterska wykonywana z wiarą. Bo tak naprawdę to wiara czyni owocnym nasze duszpasterzowanie. Bez wiary można udzielać Komunii Świętej, ale bez wiary nie można jej przyjmować. Bez wiary można udzielać rozgrzeszenia, ale bez wiary nie można się spowiadać. Bez wiary można prowadzić modlitwy, ale bez wiary nie można się modlić. Bez wiary można…

Sprawowałem posługę kapłańską w dziewięciu parafiach. Najczęściej wspominam tę, gdzie było najtrudniej… Ten trud przeżywany z wiarą, przemodlony i oddawany Panu Jezusowi i Jego Matce nadawał sens i odkrywał jedyną w swoim rodzaju radość bycia księdzem. Z wielkim sentymentem przechowuję list dziecka, kilkuletniego chłopca, którego ojciec przebywał w więzieniu, a który napisał: „Dziękuję księdzu, że mojemu ojcu pomógł uwierzyć w Pana Boga”.

Czytając Ewangelię wszyscy, także świeccy, odkrywamy zdumiewającą prośbę apostołów: „Panie, przymnóż nam wiary”. Tę prośbę do Zbawiciela wyrazili apostołowie po wielu cudach, których byli świadkami. Czyżby przeczuwali, że kiedyś przyjdą trudne dni, które tylko dzięki wierze będą mogły być przeżyte bez zdrady powołania…? To właśnie wiara każdego człowieka – a więc duchownego i świeckiego – uczy właściwego traktowania pieniędzy, władzy, seksu… Także trudności, starości, niepotrzebności i upokorzenia…