Święto zakochanych

To, że nie wszystko jest romantyczną sielanką, stanowi o wiarygodności każdej pary. Dlatego miłość nigdy się nie powtarza i nie nudzi, tym bardziej, gdy powoli się rozrasta i rozkrzewia. Najpierw przez owoc miłości, którym są dzieci, a następnie przez krąg rodziny i przyjaciół, którymi para się otacza. Sieć wzajemnych powiązań zaczyna rosnąć i potężnieje, tworząc nową jakość: rodzinę.

Zakochanym narzeczonym często powtarzam: Jeśli chcesz się dowiedzieć, jak będzie wyglądało twoje życie za 10-20 lat, to wybierz się do jego/jej domu i bacznie przyjrzyj się relacjom z najbliższymi; to, co łączy jego/jej rodziców, będzie matrycą waszej relacji. To z pewnością dobre –choć nie jedyne – prognostyki przyszłości, o wiele lepsze niż neurotyczne wyrywanie płatków róży. Bo to czy ktoś kocha, lubi, szanuje czy nie chce, nie dba, rujnuje, da się zobaczyć już teraz, w jego/jej rodzinie.

Co z tym zakochaniem?

Nie chciałem demonizować zakochania, a jedynie przestrzec przed bezmyślnością, której aura unosi się nad tym uczuciem. Wbrew przyjętym zwyczajom śmiem twierdzić, że zakochanie nie jest ślepym trafem pyzatego Erosa, ale wydarzeniem podstępnie przygotowywanym, gdzieś w zakamarkach serca. Czasem przypomina leczniczy preparat, który miał zaspokoić brak miłości, a stał się śmiercionośną substancją, prowadzącą do rozkładu więzi i dotychczasowego życia. Niejedno małżeństwo czy nawet powołanie kapłańskie lub zakonne zostało złamane w imię takiej miłości. Zakochanie częściej jednak bywa i – ufam – będzie początkiem miłości. I tego życzę wszystkim zakochanym.

***

Ks. Stanisław Morgalla – jezuita, kierownik duchowy, psycholog, dyrektor “Szkoły Formatorów” przy Wyższej Szkole Filozoficzno-Pedagogicznej “Ignatianum” w Krakowie.