Chrześcijaństwo przed nami

Chrześcijańską odpowiedzią na nadchodzący czas powinna być świętość. Zakorzenienie w Bogu i otwarcie na drugiego człowieka. Okazane mu współczucie i solidarność w jego lęku i nadziei. A także gotowość zakwestionowania tego, co zastane – w świetle Ewangelii.

Zamiast klasycznych „definicji” – kilka cytatów: do lektury i refleksji.

1.

Cytat pierwszy znalazłem w Ewangelii. „A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 27, 20) – powiedział Jezus, rozsyłając swoich uczniów (to znaczy: również nas, żyjących dwa tysiące lat później).

To nasz, chrześcijański, pewnik – sęk w tym, żeby go dobrze zrozumieć i zinterpretować. Słowo Chrystusa mówi bowiem o Jego obecności, niekoniecznie zaś o formach, jakie przybiera ona w historii. Stary biskup częstochowski Teodor Kubina mawiał ponoć, że Kościół Chrystusowy (można chyba powiedzieć: chrześcijaństwo) na pewno przetrwa wszystkie dziejowe kataklizmy, jednak to wcale nie musi dotyczyć Kościoła (chrześcijaństwa)w Polsce ani w Europie…

W tym kontekście warto również przytoczyć słowa współczesnego szwajcarskiego teologa Walberta Buhlmanna, mimo że mogą się wydać szokujące: „Bóg już w czasach przedchrześcijańskich troszczył się o ludzi. Także w czasach »pochrześcijańskich« będzie to czynił – mimo że wierzymy, iż takich czasow nie będzie”.

2.

Cytat drugi pochodzi z Tradycji, z listu papieża Jana Pawła II skierowanego do prefekta Kongregacji Nauki Wiary kard. Josepha Ratzingera w kontekście tzw. sprawy Lefebvre’a (1988):

Ani sama dla siebie „dawność”, ani też sama dla siebie „nowość” nie odpowiada właściwemu pojęciu Tradycji w życiu Kościoła. Takie pojęcie bowiem oznacza wierne trwanie Kościoła w Prawdzie otrzymanej od Boga pośród zmiennych wydarzeń historii. Kościół jak ów ewangeliczny szafarz umiejętnie „wyjmuje ze skarbca swego rzeczy stare i nowe”.

Chrześcijaństwo przypomina górski strumień z jego „starością” i nieustanną „młodością”. Ma już dwa tysiące lat – i wciąż zaskakuje swoją świeżością i pięknem… Jak kobieta, o której pisali Ojcowie Kościoła: „młoda i niezmiernie piękna, tylko włosy pozostały kobiety sędziwej…” (Pasterz Hermasa).

3.

I wreszcie cytaty z myśli współczesnej. Autorem pierwszego jest prawosławny teolog i duszpasterz, ks. Aleksander Mień:

Chrystus wzywa ludzi do realizacji boskiego ideału. Tylko ludzie ograniczeni mogą wyobrażać sobie, że chrześcijaństwo urzeczywistniło się, że w pełni się ukonstytuowało – według jednych w IV wieku, a wedle drugich w wieku XIII lub w innym momencie. W rzeczywistości chrześcijaństwo poczyniło zaledwie swoje pierwsze kroki, kroki nieśmiałe, w dziejach ludzkości. Wiele słów Chrystusa jest dla nas niezrozumiałych… Historia chrześcijaństwa dopiero się zaczyna. Wszystko to, czego dokonano w przeszłości, wszystko to, co nazywamy obecnie historią chrześcijaństwa, jest zaledwie sumą prób; jedne z nich były niezręczne, a inne nieudane w realizacji^[1].

Z tekstem tym koresponduje wyznanie ks. Jozefa Tischnera:

Mam takie przekonanie, iż chrześcijaństwo – Ewangelię – mamy nie tyle za sobą, ile przed sobą. Dotychczasowe dzieje były trudnym poszukiwaniem tożsamości Kościoła w sporze z innymi: z judaizmem, z pogaństwem, z odszczepieńcami od ortodoksji itd. Dziś stajemy przed okresem, w którym poszukiwanie i potwierdzanie tożsamości będzie się dokonywało poprzez odkrywanie podobieństw. Dotąd potwierdzaliśmy różnice, z których wylęgały się przeciwieństwa i krwawe sprzeczności. Nadszedł czas odwrotu. Zabitych już nie wskrzesimy, ale pokochawszy różnice, być może dojrzejemy do głębszego porozumienia” (Ksiądz na manowcach).

 

^[1] Cyt. za: W. Hryniewicz, Chrześcijaństwo nadziei, Krakow 2002.