Biesy naszych czasów. Grzech bezgrzeszności

Tymczasem istnieje różnica między normą moralną, będącą rozpoznaniem obiektywnego interesu, obiektywnego dobra gatunku i jednostki, a normą społeczną, która nie zawsze musi być z tą pierwszą zgodna. Jeśli zaś chodzi o subiektywizm, to jest oczywiście prawdą, że ludzie różnią się pod względem subiektywnego odczuwania wartości, jednak subiektywne odczucie, że nie wolno zabijać, kraść czy cudzołożyć, nie jest takim samym subiektywnym odczuciem, jak przekonanie, że takie czyny są dozwolone. Tym, co je różni, jest fakt, że tylko to pierwsze jest zgodne z obiektywną prawdą. Oczywiście, trudno to zaakceptować ludziom, których „prawda” okazała się gorsza: relatywizm kryje w sobie „fałszywą tezę demokracji, która głosi «jestem tak dobry, jak i ty». Nie mówi tego pies bernardyn do pluszowej zabawki ani uczony do głupca, tylko zawsze ci, którzy czują, że są słabsi. Owo upieranie się skrywa bolesną, męczącą świadomość niższości, której nie chcemy uznać” .

Współczesny człowiek z uporem próbuje sobie wmówić, że do szczęścia wystarczy mu w zupełności to, co „lekkie, łatwe i przyjemne”, że najlepiej unikać jakiegokolwiek wysiłku i jakichkolwiek wyrzeczeń, że „możliwe jest stworzenie społeczeństwa, które nie wymagałoby cnót heroicznych”. Z charakterystycznym infantylizmem sądzi, że wystarczy zmienić nazwę: zło przestanie być złem, gdy przestaniemy tak o nim mówić, podobnie zniknie grzech wraz z oznaczającym go słowem. Tymczasem grzech nie znika, wręcz przeciwnie: pleni się w najlepsze, właśnie dlatego że ludzie nie potrafią go już nawet dostrzegać, trudno zaś leczyć chorobę, nie postawiwszy diagnozy, podobnie jak trudno jest się obronić, nie rozpoznawszy wroga.

---

Przypisy:
[1] Wszystkie cytaty, poza fragmentem zaczerpniętym z książki Antoniego Kępińskiego Psychopatie, pochodzą z pracy autorki Siedem grzechów głównych dzisiaj, Kraków 2004.