Nieuczciwość wobec Boga

„Uczciwego można podzielić na cztery części:
ostrożność, sprawiedliwość, siłę ducha i wstrzemięźliwość”
(Cyceron)

Człowiek stanowi fundament wszelkich wartości, zarówno społecznych, jak i wspólnych. Jest podmiotem autonomicznego i samodzielnego działania w dążeniu do realizacji własnych celów i zadań życiowych. Wszystkie zaś dobra wspólne i oparte na nich związki społeczne, ze swej natury i przeznaczenia – powinny być skierowane ku człowiekowi po to, by świadczyć mu uzupełniającą pomoc oraz by umożliwiać mu własną samorealizację.

Język nauki w sposób precyzyjny i jednoznaczny opisuje wyjątkowe miejsce, jakie w świecie zajmuje człowiek jako osoba – wyposażony w niezbywalną godność, wynikającą z Obrazu Bożego przekazanego w akcie stworzenia przez Stwórcę. Chrześcijańska myśl, podkreślając wymiar ludzkiej godności, wskazuje na jej charakter społeczny, utożsamiając go z powszechnością – zatem godność dotyczy każdego człowieka, bez wykluczenia kogokolwiek.

Ale owa godność, choć nie można jej utracić – posiada pewne cechy, bez których zamazuje się i więdnie, nie wydając owocu. Bóg stworzył nas na Swój Obraz, ale przez naszą odpowiedź stajemy się Jego podobieństwem. Albo nie stajemy się do Niego podobni, jeśli odrzucamy dary przypisane do tego daru podstawowego, jakim jest jedność z naszym Stwórcą.

Nie ma miłości bez obecności...

Godność zakłada pewną szczególną szlachetność i wartość – zakłada postępowanie harmonijne, zgodne z wyznawanymi wartościami. Ale przede wszystkim – aby mogła jaśnieć swym nadprzyrodzonym blaskiem, potrzebuje stałego kontaktu ze swym Źródłem. Aby człowiek mógł stawać się Bożym podobieństwem, musi pielęgnować miłosną relację z Tym, który kocha Pierwszy.

Człowiek, osoba ludzka jest jednostką rozumnej natury, czyli tym, co klasyczna filozofia określa nazwą „suppositum”, rozumiejąc ją jako samoistną substancję jednostkową, będącą podmiotem, w którym urzeczywistnia się zarówno samoistność, jak i natura gatunkowa. Źródłem osobowości jest dusza rozumna przejawiająca się w działaniu swoich władz: rozumu i woli, których przedmiotem jest prawda i dobro.

Całościowa dobroć osoby ludzkiej ma miejsce wówczas, gdy człowiek nie będzie kierował się jedynie prawami jednostkowości, ale zrównoważy je prawem dawania – udzielania się w porządku prawdy i dobra. Człowiek jako całość materialno-duchowa musi zatem żyć w społeczeństwie, ponieważ jedynie w relacji do innych mogą być zaspakajane podstawowe potrzeby osoby ludzkiej – brania i dawania. Jednak równie podstawowa dla wzrostu człowieczeństwa, oprócz relacji z innymi ludźmi – jest relacja z Bogiem.