O socjotechnice modlitwy

Nie twierdzę, że warsztaty wielbienia są złe. Sam często przeżywałem podobne chwile i dziękuję za nie Bogu. Wiem jednak jedno: Pana Boga nie da się nabrać na żadne techniczne sztuczki, puste gesty. On bada serce. Jedynie modlitwa wypływająca z serca jest dla niego perłą. A w czasie "warsztatów uwielbieniowych" łatwo zapomnieć o Nim, poddać się jedynie nastrojowi chwili. Człowiek czuje się jak w przedsionku nieba, a potem zderza się z twardą, brutalną rzeczywistością, w której jak twierdzi "nie ma Boga". Problem w tym, że On tam jest. Szczególnie tam.

Czy na warsztatach modlitewnych można nauczyć się modlić? Jasne, choć przecież nikt tego nie zagwarantuje. Biblia opisuje sytuacje, w której ludzie modlili się dobrze: zostali wysłuchani. A przecież "styl" ich modlitwy kompletnie nie pasuje do naszych doświadczeń. O jakiej modlitwie myślę?

O jęku siedzącego przy drodze żebraka Bartymeusza. "Słysząc, że przechodzi obok Jezus z Nazaretu, zaczął wołać: Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną! Wielu nastawało na niego, żeby umilkł. Lecz on jeszcze głośniej wołał". Został wysłuchany.

"Jezusie, synu Dawida ulituj się nade mną" - krzyczała kobieta kananejska, mimo, że uczniowie prosili Jezusa: "Odpraw ją, bo krzyczy za nami!". Wyobrażam sobie, co tam się działo. Kobieta narobiła niezłego zamieszania, skoro wyprowadziła z równowagi samych uczniów. Została wysłuchana.

"Pamiętaj o mnie" - jęczał umierający łotr. Został wysłuchany.

Abraham, gdy Pan zawierał z nim przymierze, czuł że umiera. "Ogarnęła go wielka ciemność". Każda komórka jego ciała rozsypywała się przed obliczem Pana Zastępów. Był rozdarty, a jednak został wysłuchany.

Gdy Jeremiasz stanął oko w oko ze Słowem Bożym zawołał: "Niech będzie przeklęty dzień, w którym się urodziłem! Dzień, w którym porodziła mnie matka moja, niech nie będzie błogosławiony! Niech będzie przeklęty człowiek, który powiadomił ojca mojego: Urodził ci się syn, chłopiec! sprawiając mu wielką radość. Po co wyszedłem z łona matki? Czy żeby oglądać nędzę i utrapienie i dokonać dni moich wśród hańby?"

Łaska Boża jest tak potężna, że stojący w jej obliczu człowiek ślepnie i może jedynie wołać za Hiobem: "Odwróć Twój wzrok, niech trochę rozjaśnię oblicze!" (Hi 10,20).