Przecież jesteś potrzebny

Swoimi planami na życie i przyszłość Janusz obdzieliłby wiele osób. Chce żyć i to za wszelką cenę. Szuka kontaktu z ludźmi. Walczy o każdą minutę, żeby ją dobrze przeżyć, smakować. Kiedy na niego patrzę, przypomina mi się film Clinta Estwooda „Za wszelką cenę”, albo „Ostatni samuraj” z Tomem Cruise’m. Kiedy po siedmiu latach wrócił ze szpitala do domu, chciał kontynuować naukę. Gdyby się udało, dzisiaj byłby już po studiach. – W odpowiedzi na prośbę złożoną w urzędzie usłyszałem, że w Polsce wymagane jest wykształcenie podstawowe, a jeśli mam większe aspiracje, to będzie mnie to drogo kosztowało. Po prostu szczęka mi opadła. Naprawdę ich zaskoczę – denerwuje się Janusz. Zrobi wszystko, aby zdać maturę. – W czerwcu siadam na wózek, od września się uczę, zdaję maturę i studiuję.

Niezły spryciarz

Są skazani na siebie. – Kłócimy się i kochamy, czasem jak pies z kotem – mówi pani Helena. – Ale kto się czubi, ten się lubi – kwituje wszystko pan Henryk. Non stop w trójkę: 14 lat, dzień w dzień, minuta po minucie. – Nie możemy sobie tylko ciuciać, to byłoby fałszywe, tak ludzie nie żyją – wyjaśnia Janusz. Widzi, że rodzicom jest ciężko. Tak od 18 maja 1993 r. Dzień wypadku na zawsze odmienił jego życie. Kiedy już się wybudził w szpitalu, lekarze długo nie chcieli nic powiedzieć. Nawet tego, że bez rurki respiratora, którą miał wetkniętą do krtani, sam by nie potrafił oddychać. W końcu padła diagnoza – nigdy nie będzie już chodzić. Brzmiała jak wyrok.

Dwa tygodnie po wypadku, w dniu swoich 18. urodzin, poprosił dyżurującego lekarza o środek nasenny i odłączenie od respiratora. – Skrzyczał mnie i do końca mego pobytu w szpitalu się obraził. Ciekawe, jakby zachowywał się teraz, po 14 latach spędzonych w łóżku w całkowitym bezruchu – denerwuje się Janusz. – Nie pomogła wiara? – ryzykuję pytaniem. – Byłem wściekły na Boga i kłóciłem się z Nim, nawet przeklinałem. Dzisiaj też się z Nim wykłócam. Potem pewien ksiądz wytłumaczył mi, ze kłótnia z Bogiem jest również modlitwą – wyznaje chory. Podkreśla, że jest człowiekiem wierzącym, ale bardzo słabo. Wie, że Bóg zawsze jest, raz bliżej, raz dalej. Ostatnio przypominają mu o tym ludzie, którzy przesyłają e-maile. – Nie boisz się, że Pan Bóg powie ci po śmierci: coś ty Janusz nakombinował z tą eutanazją? – zadaję pytanie. – A co, Panie Boże, źle zrobiłem? Wreszcie zwrócili na mnie uwagę. Na pewno Bóg przyzna, ze jestem niezłym spryciarzem – odpowiada.

– Janusz Świtaj wołał o życie. Tacy ludzie jak on walczą o godność dla niepełnosprawnych i pokazują nam prawdziwe wartości. Dlatego wysłałam mu moje „dymne anioły” – stwierdza Anna Dymna.