W mojej Warszawie

Co w tym wejściu w nową polską rzeczywistość traktuje Ksiądz Arcybiskup jako największe wyzwanie? A może czegoś się wręcz obawia?

Ja nie żyję obawami. A za wyzwanie uważam przełamanie pewnej bariery w komunikacji kościelnej. Bardzo często mówimy językiem niezrozumiałym dla ludzi. Tymczasem trzeba umieć dotrzeć do człowieka, używając jego języka, a nie specyficznego języka, którym często się w Kościele posługujemy.

Ma Ksiądz Arcybiskup na myśli język kaznodziejstwa czy administracji kościelnej?

Jedno i drugie. Zauważyłem w wielu krajach, że Kościół posługuje się czasami swego rodzaju slangiem, który wydaje się i jest teologicznie poprawny, ale od strony komunikowania się z człowiekiem jest nieskuteczny. Dlatego trzeba umieć znaleźć sposoby wyrażania tego, co jest istotne, w kategoriach zrozumiałych dla ludzi. Aby wiedzieli, że to nie są wypowiedzi i komunikaty, które mają charakter odświętny i celebratywny, ale odnoszą się do życia osób, rodzin, poszczególnych zawodów, do życia społecznego i politycznego.

Wraca Ksiądz Arcybiskup do swojej Warszawy. Czy towarzyszą temu jakieś szczególne uczucia?

Głównie towarzyszy świadomość, że wracam do punktu wyjścia. Tu się zamyka jakiś cykl mojego życia. To również okazja, aby spłacić dług wdzięczności. Bo przecież i Polska i Warszawa mnie ukształtowały. I w zakresie moich kompetencji, i w wymiarze mojej formacji duchowej. Dlatego jeśli na koniec drogi mogę być przydatny Kościołowi w kraju, w którym wyrosłem i z którym się identyfikuję, w swoim mieście rodzinnym, na moim Mazowszu, to jest dla mnie źródłem radości. Za to jestem szczególnie wdzięczny Bożej Opatrzności.