Ptaki pięknie upierzone

Pismo ekologów „Zielone Brygady” przedrukowało artykuł Persa, Majda Rahnema, niegdyś reprezentującego swój kraj w ONZ. Oto parę zdań z tego, co w 2003 roku powiedział Rahnem na „Kolokwium Philia” (philia.ca) w Kalifornii: Święty Tomasz z Akwinu rozróżnia między ubogim a nędzarzem. Pierwszy nie ma nadmiaru. Drugi pozbawiony jest tego, co niezbędne do życia. […] Ogromna większość ludów żyła tym, co nazywam „ubóstwem do przeżycia”: prosty sposób życia, bazujący na zasobach czerpanych z otoczenia, żywiony relacjami rodzinnymi i społecznymi. Ubodzy byli w stanie stawić czoło trudnościom, ponieważ mieli umiejętności i doświadczenia przekazane poprzez pokolenia oraz oparcie w społeczności, w której żyli. Społeczności nie szukały sposobów wzrostu ilości posiadanych zasobów ani nie dążyły do zysków za wszelką cenę. […] Pomoc instytucjonalna wymaga mnóstwa działań, które nie mają nic wspólnego z braterską relacją, o ile czynią z osoby wspomaganej instrument do tego, aby wspomagający wykazał swoją władzę. To nie przypadek, że gros wydatków na pomoc instytucjonalną zostaje spożytkowana na infrastrukturę wspomagających tę zależność – system kontroli i represji wobec grup wspomaganych, instytucje ekonomiczne, finansowe i nawet militarne, które są dalekie od pomocy ubogim w ich walce przeciw nędzy.

Naiwnie to wszystko brzmi u pana Rahnema. I nie dziwi mnie, jeśli kto doda – u Wojciechowskiego też raczej naiwnie. Jedno mogę dopowiedzieć – to co robią, co cierpią, co podejmują dzień po dniu rodziny zastępcze, setki rodzin – wynika najczęściej z dość naiwnych pobudek. Ale jest realne, nie naiwne. Co więcej – może stanowić dowód, że instytucje mogą pomagać, że nie wszystko marnują i utrudniają.