Czego nauczyłem się od Jana Pawła II

W czasie przygotowań do roku jubileuszowego 2000, podczas audiencji generalnych w kwietniu i maju 1999 roku, Papież wygłosił serię rozważań o dialogu międzyreligijnym. 28 kwietnia tematem był dialog z Żydami. Jan Paweł II stwierdził:

Dialog międzyreligijny […] dotyczy przede wszystkim Żydów, „naszych starszych braci”, jak ich nazwałem przy okazji pamiętnego spotkania ze wspólnotą żydowską miasta Rzymu […]. Oparte na dialogu stosunki między chrześcijanami i Żydami wyrażają nie tylko ogólną wartość dialogu między religiami, lecz również wspólnie przebytą drogę, prowadzącą od Starego do Nowego Testamentu. Chrześcijanie i Żydzi dzielą długi rozdział historii zbawienia, bowiem „w odróżnieniu od innych religii niechrześcijańskich wiara żydowska jest już odpowiedzią na Objawienie Boże w Starym Przymierzu” (Katechizm Kościoła Katolickiego, 839). Historię tę rozjaśnia liczna rzesza świętych osób, których życie świadczy o tym, że posiadały w wierze dobra, których się spodziewały. Właśnie List do Hebrajczyków uwypukla tę odpowiedź wiary na przestrzeni dziejów zbawienia (por. Hbr 11) ^[8].

Żydowska odpowiedź

Widzimy zatem, że chrześcijaństwo ma z judaizmem wyjątkową relację, która stwarza szczególne zobowiązania nawet dziś. To zasadnicza lekcja dla chrześcijan. Ale czy to istotne dla Żydów? Czy tworzy to jakieś szczególne, wyjątkowe zobowiązania dla Żydów?

Musimy przede wszystkim zauważyć, że nie ma w tym przypadku symetrii. Chrześcijaństwo odnajduje swoje korzenie w judaizmie, podczas gdy nie można tego samego powiedzieć o relacji judaizmu do chrześcijaństwa. Jednak jeśli ktoś postrzega swoją tradycję religijną jako wyrosłą z naszej i odczuwa pragnienie lub nawet zobowiązanie do poznawania judaizmu, my, Żydzi, mamy obowiązek być otwartymi na takie dążenie. Chrześcijańskie poszukiwanie żydowskich korzeni nakłada na nas, Żydów, obowiązek towarzyszenia wam w tych staraniach. My, Żydzi – którzy przez gorzkie doświadczenia historyczne nauczyliśmy się zamykać drzwi na świat zewnętrzny – musimy teraz nauczyć się otwierać nasze drzwi i nasze serca ludziom postępującym zgodnie z nauczaniem Papieża Jana Pawła II. Kiedy wy, chrześcijanie, chcecie poznawać judaizm, my musimy być gotowi was przyjąć.

Te dwa dążenia nie są symetryczne, ale obowiązki i zobowiązania spoczywają na obu stronach. Pierwszą rzeczą, jakiej nauczyłem się od Jana Pawła II, jest zatem zrozumienie, że dla chrześcijan relacja z Żydami i judaizmem jest wyjątkowa. A wnioskiem z tego jest świadomość, że jako Żyd mam obowiązek odpowiedzi i zaangażowania w tę wyjątkową relację.

Papież Jan Paweł II uczył nie tylko o wyjątkowej relacji chrześcijańsko-żydowskiej, ale także o kontaktach z islamem, trzecią wielką religią monoteistyczną. 5 maja 1999 roku, podczas jednej z audiencji przygotowujących do roku 2000, Papież powiedział na temat islamu:

Zgłębiając temat dialogu międzyreligijnego, nasze dzisiejsze refleksje poświęcimy dialogowi z muzułmanami, którzy „czczą wraz z nami Boga jedynego i miłosiernego” (Lumen gentium, 16; por. KKK, 841). Kościół odnosi się do nich z szacunkiem, jest bowiem przekonany, że ich wiara w transcendentnego Boga przyczynia się do stworzenia nowej rodziny ludzkiej, opierającej się na najgłębszych aspiracjach ludzkiego serca. […] Ta gotowość i otwarcie człowieka na wolę Bożą przybiera formę postawy modlitewnej, wyrażającej egzystencjalną sytuację każdej osoby wobec Stwórcy^[9].

Papież mówi tutaj, po raz kolejny, o swojej kluczowej wizji, zgodnie z którą Kościół może uczyć się od innych. Od muzułmanów może uczyć się wiary w transcendentnego Boga. Kościół także w takiego Boga wierzy. Chrześcijanie mogą jednak uczyć się od muzułmanów, jak lepiej przyjmować i aktualizować tę wiarę.

---

^[8] Tamże, s. 271-272.
^[9] Przekład według „L’Osservatore Romano”, wydanie polskie, 1999 nr 9-10. Zob. także http://www.opoka.org.pl/biblioteka/W/WP/jan_pawel_ii/audiencje/ag_05051999.html.