Opowieść o Siostrze Faustynie

LIDIA DUDKIEWICZ: – Wraz z Januszem Rosikoniem wydał Pan wyjątkowy album, będący opowieścią o św. Faustynie Kowalskiej, największej mistyczce chrześcijańskiej XX wieku. Przestudiował Pan i z pewnością przemodlił wiele materiałów na temat Świętej, odwiedził wiele miejsc z nią związanych. Czy udało się Panu odkryć, na czym polegała jej tajemnica? Co mogło sprawić, że skromna zakonnica z Polski stała się tak ważnym narzędziem w głoszeniu światu Bożego Miłosierdzia?

GRZEGORZ GÓRNY: – Swego czasu czytałem eseje Czesława Miłosza, w których twierdził, że w Polsce nie może narodzić się żaden mistyk, ponieważ u nas nie ma takiej tradycji. Mistycy mogli się pojawić tylko tam, gdzie istniała kulturowa gleba sprzyjająca tego typu duchowości, jak np. mistyka reńska w Niemczech czy karmelitańska w Hiszpanii. W Polsce natomiast, z jej ludową, powierzchowną pobożnością – jak twierdził Miłosz – nie jest możliwe pojawienie się głębokiej refleksji duchowej. Przykład św. Faustyny Kowalskiej pokazuje jednak, że Bóg jest większy od wszelkich ludzkich spekulacji. Ta niepozorna, skromna zakonnica nie była bowiem uczennicą ani kontynuatorką żadnej szkoły mistycznej. Nie miała uznanych mistrzów duchowych. Skończyła raptem trzy klasy podstawówki. Urodziła się i wychowała na głębokiej prowincji – w środowisku, które może być kwintesencją polskiej pobożności ludowej. Był natomiast jeden charakterystyczny rys tej duchowości, który idealnie współbrzmiał z przesłaniem, jakie otrzymała od Chrystusa. Była to dziecięca, bezgraniczna ufność Bogu. Właśnie to zaufanie jako podstawa osobowej relacji z Bogiem wydaje się kluczem do zrozumienia jej postawy. Nieprzypadkowo zresztą na obrazie Jezusa Miłosiernego widnieje podpis: „Jezu, ufam Tobie”.

– Proszę wskazać osoby mające największy wpływ na kształtowanie się duchowego wnętrza Siostry Faustyny, które spotkała na swojej drodze do świętości.

– Najbardziej niesamowite jest to, że jej bezpośrednim mistrzem i nauczycielem był sam Jezus. Na pewno nie byli takimi osobami ani ks. Michał Sopoćko, ani ks. Józef Andrasz. Oni sami byli zdumieni tym, jak niemająca wykształcenia teologicznego zakonnica mogła osiągnąć tak dogłębny poziom znajomości Boga. Najważniejszą częścią „Dzienniczka” są zresztą opisy spotkań Siostry Faustyny z Chrystusem oraz zainspirowane nimi rozważania duchowe. To pokazuje, że mistykiem nie zostaje się przez naukę czy własny wysiłek, ale że jest to łaska, która przychodzi z zewnątrz. Sama Faustyna pisze, że jest jednak pewien sposób, by niejako „przymusić” Boga do bliższego obcowania z człowiekiem – tym sposobem jest właśnie ufność.

– Pana album o Siostrze Faustynie jest zarazem opowieścią o kulcie Bożego Miłosierdzia, który rozpoczął się od wizji duchowych skromnej, nieznanej światu zakonnicy, a w zadziwiający sposób dotarł do całego świata. Papież Polak ustanowił nawet w Kościele Święto Bożego Miłosierdzia. Dlaczego – Pana zdaniem – ta iskra wyszła właśnie z Polski?

– Nie znam, niestety, tak dobrze Bożych zamysłów, by odpowiedzieć na to pytanie. Natomiast jest faktem, że z Polski wyszli: największa mistyczka i największy prorok XX wieku – św. Faustyna Kowalska i Jan Paweł II. Podczas swej ostatniej pielgrzymki do Ojczyzny, w czerwcu 2003 r., Papież zostawił zresztą swoisty testament duchowy dla Polski: głoszenie orędzia o Bożym Miłosierdziu. My nawet nie zdajemy sobie sprawy z tego, jaki to jest znak dla świata. Gdy rok temu przebywałem w Dubaju, pewnego dnia, gdy wyszedłem z kościoła, zaczepił mnie Filipińczyk, który opowiadał, że marzeniem jego życia jest wyjazd do najważniejszego miejsca na ziemi i zbiera pieniądze, żeby udać się tam z pielgrzymką. Kiedy go zapytałem, co to za miejsce, wyjął z torby broszurę przedstawiającą sanktuarium w Łagiewnikach. Kardynał Wiednia Christoph Schönborn powiedział zresztą, że Kraków – jako centrum kultu Bożego Miłosierdzia – jest duchową stolicą Europy.