Dary Ducha

Czasami pytamy, czego najbardziej potrzeba dzisiaj Kościołowi? Pragniemy pogłębionej wiary w moc Bożego działania pomimo ludzkich słabości; potrzebujemy większej przejrzystości oraz pokory w konfrontowaniu się ze słabościami i nadużyciami; oczekujemy pilnie na odczytanie w perspektywie Ewangelii sensu przemian cywilizacyjnych, żeby chrześcijaństwo nie stało się skansenem obyczajów i tradycji. Przede wszystkim jednak potrzebujemy pociechy, aby iść przez życie z nadzieją i odwagą. W uroczystość Zesłania Ducha Świętego Pan Bóg może zaspokoić wiele naszych oczekiwań i tęsknot.

Wewnętrzne pocieszenie

Czujemy się często w naszym świecie samotni, zagrożeni i zdezorientowani. Zwłaszcza gdy poddamy się szumowi informacyjnemu, który wpędza nas w osłabienie i przerażenie tym, co dzieje się wokoło, albo wywołuje powolne zobojętnienie i zamykanie się w sobie. Niektórzy pocieszają się, że wcale nie jest tak źle, jak przedstawiają to szukające sensacji media. Inni obrażają się na rzeczywistość, oskarżając kogo się da o spisek i celową walkę z wartościami.

Jesteśmy zmęczeni nadmiernym tempem życia, ale równocześnie niewiele robimy, aby wyhamować i nabrać dystansu, uważając, że w pojedynkę nie da się zmienić biegu historii oraz społecznego nastawienia, dodatkowo obawiając się uznania nas za dziwaków i wykluczenia ze środowiska, w którym jest miejsce dla silnych i skutecznych. Wielu z nas, myśląc o przyszłości, wpada w przerażenie, bo czas się kurczy i mimo chwilowych radości nieuchronnie jesteśmy skazani na przemijanie oraz rozstanie z tym światem. Czasem lękamy się również spotkania z Bogiem na progu wieczności, bo wydaje się nam, że nie jesteśmy przygotowani i nie mamy się jeszcze czym wykazać.

To właśnie w tej sytuacji, którą przeżywamy pod znakiem bezradności i zagrożenia, Pan Jezus pragnie nas pokrzepić, dodać otuchy oraz przywrócić nadzieję. Dlatego zapowiada w Ewangelii Pocieszyciela. Jest Nim Duch Święty, Bóg w nas. Nie będzie nas pocieszał z zewnątrz, z daleka, ale przebywając z nami, od wewnątrz, ze środka naszego „ja”.

Jako wierzący w Chrystusa powinniśmy być w naszych czasach świadkami niosącymi Boże pocieszenie. Trzeba, byśmy w naszym niespokojnym świecie oraz w klimacie ogólnego przygnębienia i zmęczenia byli jego siewcami. Czekając na kolejną Pięćdziesiątnicę naszego życia, odnawiajmy naszą przyjaźń z Duchem Świętym oraz poczucie, że pociecha, którą nam daje, nie znajduje się poza nami, ale jest w nas, aby mogła płynąć do ludzi.

Św. Paweł zachęca nas wszystkich w Liście do Tymoteusza do głoszenia Ewangelii w duchu mocy, miłości i trzeźwego myślenia.

Duch mocy

Pan Bóg daje nam ducha mocy, czyli daje siłę do przezwyciężenia słabości, potrzebną, aby powstać z grzechu, przełamać lęk i wyjść z zamknięcia w sobie. Otwarcie na moc z wysoka jest proporcjonalne do poczucia własnej słabości. Nasze przeżywanie choroby, niepełnosprawności i grzeszności ma być wołaniem do Boga.

Niewidzialna moc z wysoka nadaje naszym słowom i czynom inne znaczenie oraz nową jakość. One przekazują Boże życie. Bóg w swoim miłosierdziu chce się nami posłużyć, aby wyjść na spotkanie człowieka i pociągnąć go ku Sobie. Bez tej mocy z wysoka bylibyśmy propagatorami pięknej utopii lub papierowej ideologii. Bez tej mocy Kościół nie byłby sobą, ale grupą ludzi o podobnych poglądach, których łączy wspólny interes; rodzajem stronnictwa czy partii. Dzięki tej mocy grupa ludzi z zapadłej rzymskiej prowincji zapaliła świat Ewangelią.

Duch mocy – to Bóg, który działa w świecie, we wszystkich stworzeniach, jest aktywny i dynamiczny. Obdarza życiem i ożywiającym tchnieniem w każdym momencie. Duch mocy to Opatrzność, która kieruje historią naszego życia, losami narodów i pojedynczych ludzi. Duch mocy przezwycięża naszą śmierć i budzi nas do wieczności.