Drogi św. Jakuba

Którędy? Trudny wybór

Dróg św. Jakuba jest kilka: francuska, portugalska, północna, pierwotna, srebrna, a nawet angielska. Każda z nich liczy – bagatela – ok. 800 km. Dziennie maszeruje się 25-30 km, od przedświtu do godz. 12, 13. Potem jest zbyt gorąco lub jesteśmy zbyt zmęczeni, by iść dalej. Tak długa trasa wymaga więc 5 tygodni urlopu. Co 25-30 km stoją alberge – schroniska, w których nocuje się za „co łaska”. Warto wiedzieć, że cały swój dobytek pielgrzym nosi na plecach. Ma on ważyć 10 proc. naszej masy, czyli w praktyce mieści się w nim tyle, co nic. Odzież, buty na zmianę, śpiwór, dobre skarpety, niewiele więcej.

Je się to, co Bóg da. – Czasem pielgrzymi w schroniskach przygotowują wspólne posiłki, każdy wrzuca do garnka, co akurat ma, a jeśli nie ma nic – też zostanie nakarmiony – przekonuje Hans z Dortmundu.

Dr Orzechowska-Kowalska z Krakowa opowiada, że na trasie spotyka się zazwyczaj tych samych ludzi. Niewielu. Wspólny los wiąże. Do Santiago docierają pielgrzymi, którzy z rozmysłem nie biorą pieniędzy. Wyżywi ich droga i dobrzy ludzie. Tak jak w średniowieczu.

– Droga wiodła przez plantację pomarańczy. Jadłam je żarłocznie, sok mi kapał z brody, gdy zauważyłam, że mojemu obżarstwu spokojnie przygląda się właściciel gaju. Pomachał do mnie z uśmiechem.

– Miejscowi nigdy nie odmówią poczęstunku. Nakarmić pielgrzyma – to jak zapewnić sobie błogosławieństwo… – mówi Jean z Paryża.

Hansa z Dortmundu zachwyca otwartość Hiszpanów, jakże inna niż mentalność jego rodaków. – Byłem wściekle głodny, gdy zobaczyłem na furtce zrujnowanego nieco wiejskiego domu znak muszli. Kompletne pustkowie, ale pukam do drzwi. Ugościli jak króla. Oni nie znali niemieckiego, ja hiszpańskiego, ale przyjaciele zawsze się dogadają... – śmieje się.

– Nawet Baskowie otwierają przed pielgrzymami drzwi – mówi Joel z Włoch.

– Kafejki we wsiach i miasteczkach otwiera się o 4 rano, żeby pielgrzymi ruszający właśnie na szlak mogli napić się kawy. Piekarze włożą w ręce kilka gorących jeszcze bułek. Po wsiach całe rodziny strugają pielgrzymie kije. Wbrew pozorom taki kij wcale nie jest łatwo wykonać… – opowiada Jean.

Chcesz wołać: Panie, dzięki!

Najpopularniejszy jest szlak francuski – obok bajecznej przyrody i architektury jest tu najgęstsza sieć schronisk. Na początku nocuje się w starych klasztorach benedyktyńskich, najczęściej, co przykre, opuszczonych przez zakonników. Zabytkami opiekują się sami pielgrzymi lub wolontariusze. – Niezwykłym przeżyciem jest spanie w surowej nawie gotyckiego kościoła, gdy budzi nas poranne światło padające ze smukłych, wysokich okien… – opowiada Joel.

Na całej trasie kościoły są miejscem wieczornych spotkań pielgrzymów. Idąc przez Francję, spotyka się romańskie wiejskie kościółki, niestety, większość jest zamknięta ze względu na powszechny we Francji brak księży. Miejscowi bez problemu otworzą pątnikom świątynię, można się w niej pomodlić, ale lepiej zapytać wytrawnych pielgrzymów, w którym kościele ksiądz odprawia Mszę św. Droga srebrna wiedzie od Sewilli. Droga portugalska ma start przy katedrze w Lizbonie. Droga angielska zaczyna się w chwili, gdy masz za plecami kanał La Manche.

– Wysiłek staje się modlitwą, dziękczynieniem, że znalazłem się w takim miejscu… – opowiada ks. Marcin, który portugalską trasę pokonał na rowerze. – Mijam o świcie zamek templariuszy, potem z lewej widzę zachowane jeszcze na hiszpańskiej prowincji wsie celtyckie – i z zachwytu brakuje tchu. Wołam wtedy na cały głos: Panie, dzięki! Zaglądam do kościoła, w którym według legendy spoczywa św. Graal. Gdy góry bierze w posiadanie mgła, budzą się dzwony w kościele, by ich głos sprowadził bezpiecznie pielgrzymów ze szlaku do schroniska.