Na drodze powołania

W Odnowie w Duchu Świętym często powtarzana jest formuła: „Bóg ma dla twojego życia wspaniały plan!”. Dobrze oddaje ona Bożą obietnicę złożoną człowiekowi, który wchodzi na drogę poszukiwania swojego powołania, bowiem ukazuje, że Bóg to wcale nie tyran, który tylko nakłada na nasze barki ciężary nie do uniesienia, abyśmy poprzez cierpienie mogli zasłużyć na zbawienie, ale ma dla nas życzliwość. Formuła ta zawiera także nadzieję: plan naszego życia jest „wspaniały”, bo uwzględnia nasze możliwości, zdolności i zamiłowania, stanowiąc optymalną drogę duchowego rozwoju.

Oczywiście nie znaczy to, że w trakcie realizacji planu wszystkie nasze zachcianki zostaną zaspokojone, a droga będzie lekka, łatwa i przyjemna; musi w nią także być wpisany krzyż, niemniej wszystkie trudności, które spotkamy, będą dla nas do udźwignięcia, służąc naszemu wewnętrznemu wzrostowi duchowemu.

Pojęcie powołania jest charakterystyczne dla biblijnej wizji rzeczywistości. Opisy powołań przeróżnych ważnych osób stanowią najpiękniejsze fragmenty Pisma Świętego. W sposób bardzo osobisty w Starym Testamencie powoływani byli przez Boga patriarchowie (Abraham, Mojżesz), sędziowie (Gedeon, Samson), prorocy (Izajasz, Amos, Jeremiasz) i królowie (Dawid).

W Nowym Testamencie Jezus osobiście powoływał swoich uczniów, nawet po Wniebowstąpieniu. Przykładem jest św. Paweł, który nie znał Jezusa za Jego ziemskiego życia, a mimo to dołączył do grona apostołów.

W wolności

Przez wieki historii Kościoła w świadomości chrześcijan ugruntowało się kilka charakterystycznych typów powołań: kapłańskie, zakonne i – w XX wieku – osób konsekrowanych w świecie.

Kapłaństwo wiąże się ze złożeniem ślubów czystości i posłuszeństwa przed biskupem oraz z przyjęciem święceń, które dają prawo do sprawowania posługi sakramentalnej w imieniu Chrystusa.

Życie zakonne polega na naśladowaniu Chrystusa na drodze rad ewangelicznych: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa.

Z kolei konsekracja w świecie, którą realizują np. instytuty świeckie, oparta jest na radach ewangelicznych, ale realizowanych przez osoby podejmujące zwykłą świecką aktywność zawodową.

Wszystkie wspomniane typy powołań w sposób oczywisty mają charakter religijny: powołującym jest Chrystus, a więź z Nim prowadzi do wyłącznej relacji oblubieńczej, która wiąże się z podjęciem konkretnej drogi życiowej, wykluczającej inne sposoby realizacji powołania.

Obecnie w teologii coraz bardziej docenia się powołania świeckie, które mają na celu porządkowanie świata po myśli Bożej. Od II Soboru Watykańskiego, kiedy podkreślono powszechne powołanie do świętości realizowane na różnych drogach, zaczęto mocniej akcentować duchowy wymiar małżeństwa oraz różnych świeckich profesji. Warunek jest jeden: ich wybór jest wolny i uporządkowany, a więc nie bierze się z jakichkolwiek przywiązań albo skłonności egocentrycznych, ale wynika z duchowego pragnienia służenia Bogu i ludziom na określonej drodze.