Moja Pascha codzienna

To nie był koniec

Dlaczego i po co to wszystko? Z miłości do Boga Ojca i do człowieka – aby zrealizować do końca to, co było wolą Ojca. Aby wydobyć każdego człowieka z otchłani grzechu, w którą przez swoje złe wybory sam się wrzuca.

Ale to nie był koniec. Wszak po Wielkim Piątku nadchodzi Poranek Zmartwychwstania. Śmierć nigdy nie odniesie ostatecznego triumfu. Bóg jest dawcą życia i On zawsze zwycięża. Tak i tu – Jezus powraca do nowego życia.

Syn Boży umiera, aby „syn człowieczy” mógł żyć. Jezus traci swoje życie i wszystko w tym życiu, aby uzyskać życie nowe i tym nowym życiem podzielić się z każdym swoim bratem i każdą siostrą. Taki jest najistotniejszy sens tajemnicy paschalnej – Pan traci życie, aby uzyskać życie nowe.

Nasze wybory

A jak jest ze mną? Jak pochylenie się nad tajemnicą paschalną Jezusa przekłada się na moje życie?

Oczywiście możemy zastanawiać się nad sytuacją, gdy ktoś z nas na modlitwie i rozmowach z innymi ludźmi odkrywa, że aby zrealizować swoje życiowe powołanie, aby żyć zgodnie z wolą Bożą musi dokonać jakiegoś istotnego, często ostatecznego wyboru. Lecz przede wszystkim warto przyjrzeć się naszym codziennym, mniejszym lub większym wyborom, do jakich jesteśmy „zmuszani” przez życie.

Dorastamy, rozwijamy się i starzejemy. Dziś nie jesteśmy takimi samymi ludźmi, jakimi byliśmy wczoraj. Każda godzina i każdy dzień powiększają nasze życiowe doświadczenie o nowe dane, nowe postrzeżenia. A ponieważ bieg wypadków następuje niekoniecznie według wybranego przez nas scenariusza, korzystamy z naszego doświadczenia i dokonujemy pewnych zmian. Co więcej, jakikolwiek rozwój wymaga koniecznie nieustannego wprowadzania rozmaitych innowacji.

Cena zwycięstwa

I to jest właśnie nasz codzienny udział w tajemnicy paschalnej. Aby osiągnąć wyższy poziom, aby zdobyć cokolwiek nowego, coś innego musimy utracić, coś musimy porzucić. Każda zdobycz ma swoją cenę, a tą ceną jest właśnie to, co tracimy.

Jak to stwierdził pewien francuski milioner.: „Mógłbym sobie kupić drugi samochód, ale dopóki nie nauczę się jeździć dwoma na raz, wystarczy mi jeden”. Ale wydając pieniądze na konkretny egzemplarz tracę możliwość posiadania innych pojazdów.

Podobnie, gdy żenię się z konkretną kobietą, tracę możliwość zawarcia małżeństwa (a nawet nawiązania jakiejkolwiek intymnej relacji) z pozostałymi ponad trzema miliardami kobiet na świecie. To jest cena, jaką przychodzi mi zapłacić za to, że jedna z nich stała się dla mnie kimś wyjątkowym.

Justyna Kowalczyk, Adam Małysz czy Rafał Blechacz tracą mnóstwo czasu na ćwiczenie – jednostajne, nudne i żmudne – aby uzyskać sukces na skalę światową.

To samo dotyczy każdego z nas, gdy jako uczeń ślęczę nad książkami, jako matka – nad codziennym obiadem, jako ojciec czytam bajki dzieciom zamiast obejrzeć mecz, jako siostra dzień w dzień zanoszę modlitwy w poleconych mi intencjach, a jako ksiądz wysiaduję w konfesjonale. Mógłbym ten czas przeznaczyć na coś innego, przyjemniejszego – ale wybieram to, co bardziej wartościowe.

Gdy zaś dokonuję wyborów – niezależnie, czy to wielkie decyzje na skalę całego życia, czy codzienne drobnostki – i gdy w tym czasie bardzo mocno przeżywam trud, smutek i żal związany ze świadomością, iż coś tracę, zawsze mogę spojrzeć na Pana Jezusa w Ogrójcu i od Niego uczyć się, jak to czynić.

Mogę tak jak On prosić moich bliskich, aby byli ze mną i aby modlili się w mojej intencji. Mogę prosić Boga Ojca oddalenie „godziny” (zmianę czasu konieczności dokonania wyboru) lub oddalenie „kielicha” (zmianę formy zmian koniecznych do podjęcia). To mogę. Ale zawsze musi być we mnie ostateczna zgoda na to, że to Pan Bóg wie, co jest naprawdę dla mnie dobre, i gotowość na przyjęcie Bożego daru. Nawet jeśli nie jest łatwy i przyjemny.