W 20. rocznicę śmierci ks. Franciszka Blachnickiego

Ks. Adam Pradela: Co skłoniło Biskupa Katowickiego do wszczęcia procesu beatyfikacyjnego ks. Franciszka Blachnickiego?

Ks. Adam Wodarczyk: W sercach wielu ludzi, szczególnie związanych z Ruchem Światło-Życie, ale nie tylko, po śmierci ks. Blachnickiego zrodziło się przekonanie o świętości życia tego Kapłana. Przejawem tego były liczne nawiedzenia jego grobu, który do 2000 r. znajdował się w Carlsbergu w Niemczech, gdzie Sługa Boży zmarł, a obecnie jest w Krościenku, dokąd zostały przeniesione jego doczesne szczątki. Wiele osób zanosiło swoje prywatne modlitwy za jego wstawiennictwem. Wzrastało zainteresowanie jego pismami – nie tylko tymi dotyczącymi licznych koncepcji pastoralnych ks. Blachnickiego, ale przede wszystkim publikacjami, które prezentowały jego sylwetkę duchową. Wiele osób, które miały okazję zetknąć się z ks. Blachnickim, stwierdzało, że noszą osobiste przekonanie o świętości jego życia, przejawiającej się szczególnie w jego heroicznej wierze, określanej czasem mianem „wiary odważnej”. Również przejmujący telegram obecnego Sługi Bożego Jana Pawła II, napisany z okazji pogrzebu ks. Blachnickiego, w którym nazwał go „gorliwym apostołem wewnętrznej odnowy człowieka” oraz „gwałtownikiem Królestwa Bożego”, dawał wiele do myślenia. Wszystkie wspomniane przeze mnie fakty oraz osobiste przekonanie skłoniły arcybiskupa katowickiego Damiana Zimonia do zainicjowania pod koniec 1995 r., w osiem lat po śmierci ks. Blachnickiego, procesu beatyfikacyjnego tego Kapłana, na co jednomyślnie wyraził zgodę Episkopat Polski oraz watykańska Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych.

W 20. rocznicę śmierci, przypadającą 27 lutego 2007 r., chcielibyśmy przypomnieć sylwetkę tego Kapłana, który odegrał wielką rolę w polskim Kościele.

Działalność sługi Bożego ks. Blachnickiego koncentrowała się na tworzeniu oddolnych środowisk formacyjnych dla polskich katolików. Wywarł on wielki wpływ na recepcję myśli Soboru Watykańskiego II w odniesieniu do odnowy liturgicznej, odnowy wizji Kościoła oraz życia rodzinnego. Szczególną uwagę zwracał na promocję ludzi świeckich, na ukazywanie ich miejsca w parafiach, w nowych formach ewangelizacji oraz w różnorakich formach apostolatu, które określał mianem diakonii – służby podejmowanej na wzór Chrystusa, który „nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć”. Życie, działalność i duchowość ks. Blachnickiego były również niezwykle budujące dla księży i osób konsekrowanych, którzy odnajdywali dzięki niemu praktyczny przykład realizacji wizji życia kapłańskiego i konsekrowanego, inspirowanego myślą soborową. Ks. Blachnicki wywarł ogromny wpływ na formowanie elit chrześcijańskich w Polsce, a w ostatnich latach życia – również w Niemczech. Czynił to mocą swej niezwykłej osobowości, którą coraz głębiej odkrywamy nie tylko na płaszczyźnie wielorakich inicjatyw duszpasterskich, ale także duchowości mistycznej, wyłaniającej się z jego „Pamiętnika duchowego”.