W 20. rocznicę śmierci ks. Franciszka Blachnickiego

Na czym polegał geniusz ks. Blachnickiego?

Potrafił on doskonale reagować na znaki czasu, na różne wyzwania, które przynosiło życie. Chciał dzielić się swoim doświadczeniem wiary, które stało się jego udziałem w celi śmierci, dlatego szukał sposobów, aby docierać do mentalności współczesnego człowieka. Był teologiem, który potrafił przekładać koncepcje teologiczne na praktyczne programy duszpasterskie. W związku z tym z wielką uwagą wsłuchiwał się w nauczanie Ojca Świętego i Stolicy Apostolskiej, starając się ich wskazania natychmiast wprowadzać w życie. Równocześnie wydobywał pozytywne doświadczenia duszpasterskie z ruchów działających w różnych krajach Europy Zachodniej, które przeszczepiał na grunt polski. Jego geniusz wyrażał się więc w wybitnej osobowości, przejawiającej się w zdolności do podejmowania działań na szeroką skalę, którymi potrafił pociągnąć za sobą tysiące osób – duchownych i świeckich, dla których był po prostu ojcem. Potrafił to czynić, mimo zniewolenia polskiego narodu przez komunizm, nie zniechęcając się trudnościami, jakie pojawiały się na jego drodze.

W czym ks. Franciszek Blachnicki, jako kandydat na ołtarze, może być przykładem dla nas, duchownych, a w czym dla osób świeckich?

Jego żywa i głęboka wiara, oddanie Kościołowi i świadectwo życia prostego i ubogiego mogą być inspirujące zarówno dla świeckich, jak i dla duchownych. Ks. Blachnicki był człowiekiem głębokiej, mistycznej modlitwy, która doprowadziła go pod koniec życia do głębokiego zjednoczenia z Chrystusem. Cechowało go wielkie nabożeństwo do Chrystusowego Krzyża, które znalazło wyraz zarówno w jego życiu modlitewnym, jak i w jego nauczaniu, szczególnie w ostatnich latach życia. Dawał świadectwo, jak cicho i pokornie podejmować każdego dnia własny krzyż – osobistych trosk i cierpień. Był również rozmiłowany w liturgii i słowie Bożym. Nie tylko nauczaniem, lecz przede wszystkim świadectwem codziennego, chrześcijańskiego i kapłańskiego życia pielęgnował postawę całkowitego i bezgranicznego oddania się Chrystusowi i Maryi oraz otwarcia na działanie Ducha Świętego. I ostatni wymiar jego duchowości – myślę szczególnie istotny – służebne życie, które nazywał diakonią. Uważał, że każdy człowiek powinien uczynić swoje życie całkowitym darem dla Boga i ludzi. I to zrealizował w swoim życiu w sposób heroiczny. Myślę, że przede wszystkim z powodu tej służebnej postawy jest dla nas szczególnym wzorem i przykładem, pokazując, jak wiele Bóg może zdziałać przez jednego człowieka, który całkowicie odda Mu się na służbę.

Jak ks. Blachnicki odchodził z tego świata?

Na rok przed śmiercią, w czasie Wielkiego Postu A.D. 1986, Ksiądz Franciszek odprawił 30-dniowe rekolekcje ignacjańskie. Był to okres jego wielu duchowych, mistycznych przeżyć, które koncentrowały się wokół Krzyża. Pisał, że złożył swoje życie w ofierze za Kościół i za dzieło, które w latach 80. realizował w Carlsbergu, tworząc tam Międzynarodowe Centrum Ewangelizacji Ruchu Światło-Życie. Był to czas wielu cierpień, których doświadczył, zarówno w wymiarze duchowym, jak i fizycznym. W ostatnim okresie życia nasiliły się dolegliwości związane z cukrzycą. 17 czerwca 1986 r. napisał piękny testament. Stwierdził w nim, że jedyne, co ma do przekazania, to dary duchowe – z rzeczy materialnych posiadał niewiele. Pisząc o darach duchowych, wymienił cztery: dar wiary, otrzymany w więziennej celi śmierci; dar wizji Żywego Kościoła, który zaowocował szczególnie w postaci Ruchu Światło-Życie; dar żeńskiej wspólnoty życia konsekrowanego – Instytut Niepokalanej Matki Kościoła oraz możliwość „uczynienia siebie darem całkowitym wobec Boga”.