Misterium oczekiwania

Boimy się czekać, bo lękamy się tajemnicy, tego, co może się zdarzyć poza naszą kontrolą i bez nas. A liturgiczny Adwent jest w całości poza naszą kontrolą. Tajemnicy przychodzenia Boga nie możemy sami stworzyć, spreparować, wymyślić, określić czy wyznaczyć jej sposobu zaistnienia w tym świecie. Bóg przychodzi w tajemnicy swojej miłości, której my w żaden sposób nie tworzymy, ale jesteśmy zaproszeni do wzięcia w niej udziału. Udziału, który stanie się naszym szczęściem, spełnieniem i sensem.

W Adwent, jak w każdą inną tajemnicę i misterium, nie można wbiec. Nie można się w nim rozpychać łokciami i krzykiem. W misterium oczekiwania na Boga można wejść tylko w ciszy i w poddaniu się prawom oczekiwania. I to nas napawa lękiem, bo nagle to, co dla naszych przodków było znane i szczęściodajne, dla nas coraz częściej jest dalekie i obce. Aby wejść w to, co obce i dalekie, trzeba wyciszyć swój lęk. Może dlatego czytając Ewangelię, wielokrotnie słyszmy słowa: „Nie lękaj się!”.

Adwentu i związanego z nim misterium oczekiwania nie trzeba się lękać, bowiem to, co on może w nas wnieść i czym w nas zaowocować, jest piękne i dobre. A piękno i dobro zawsze rodzi w człowieku pokój serca, poczucie spełnienia, szczęścia i takiego odpoczynku duszy, który może dać tylko obcowanie z Bogiem. Dawne, często zapomniane przez nas zwyczaje adwentowe w to doświadczenie chcą nas wprowadzić.

Adwent uczy nas ciszy.  Cisza zaś prowadzi do spotkania z samym sobą w obliczu Boga. To ważne, bo coraz częściej nie mamy w sobie przestrzeni na spotkanie z sobą, a już na pewno najtrudniej spotkać nam się z sobą w obliczu Boga. Takie spotkanie ma w sobie smak i wartość adwentowego wołania św. Jana Chrzciciela, który z jednej strony wołał o nawrócenie i budził ludzkie sumienia, a z drugiej strony natychmiast pokazywał drogę wyjścia z grzechu, jaką jest sam Jezus Chrystus.

Adwent przez Msze święte roratnie wprowadza nas w misterium tajemnicy wiary. Wiary, której przewodzi Maryja. Ona, która do końca zawierzyła, może uczyć nas wyciszać nasze skołatane serca ufnością, że dla Boga i w naszym życiu nie ma nic niemożliwego.

Adwent uczy nas oczekiwania. Prawdziwe adwentowe oczekiwanie nie ma w sobie nic z gorączkowości zakupów i szukania wytrawnego menu na wigilijny stół. Jest oczekiwaniem na spotkanie z Osobą, którą kocham i którą chcę obdarować sobą - swoją miłością gorącą, piękną, czystą, delikatną. Może dlatego adwentowy wieniec powoli jest rozświetlany delikatnym płomykiem czterech świec, bo miłości uczymy się powoli, wygaszając w nas to, co zrodzone z egoizmu, by rozświetlać nasze czyny mogła prawdziwa miłość.

Wszystko, co piszę to teoria? Żadną miarą. A jeśli ktoś myśli że to tylko teoria, niech sam odpowie sobie na pytanie: „Gdzie obecnie człowiek może nauczyć się prawdy o sobie, doświadczyć miłości, która jest większa od ludzkich słabości, być wyzwolonym z tego, co od wewnątrz zniewala i pęta, mieć pokój w sercu i wnętrze prawdziwe gotowe na to, by stać się domem dla innych?”. Tak owocuje dobrze przeżyty Adwent. Pod warunkiem że pokonamy w sobie lęk przed tym, co zdaje się być tylko tradycją i teorią, i podejmiemy wysiłek wejścia w misterium oczekiwania.