Nie czekam na Jezusa, czekam na święta

Nie lubimy poczekalni

Choć adwent kojarzy nam się głównie ze świętami Bożego Narodzenia i oczekiwaniem na powtórne przyjście Jezusa Chrystusa na Ziemię, to w tym czasie oczekiwać można również wielu innych rzeczy, co zresztą często ma miejsce. Kilka przykładów, żeby nie być gołosłownym.

Dziewczyna może na przykład czekać, aż jej chłopak w końcu przed nią uklęknie, wyjmie z kieszeni marynarki czerwone pudełeczko z kilkukaratowym pierścionkiem w środku i zapyta o to, o co chciałaby, żeby zapytał, a ona będzie mogła odpowiedzieć – „muszę to przemyśleć”. Z kolei mężczyzna może czekać na odpowiedź i zastanawiać się, co zrobił nie tak, że jego ukochana kazała mu czekać. Przecież karaty powinny zrobić swoje. Jednak błyskotki to nie wszystko. Przed podjęciem tak ważnej, życiowej decyzji należałoby najpierw uporządkować pewne sprawy. Właśnie dlatego chłopak otrzymał od swojej wybranki jeszcze trochę czasu. Nasz chrześcijański adwent to czas pokuty i pojednania. Zarówno z Bogiem jak i z ludźmi. Miłosny adwent tej dwójki zakochanych wiele się od niego nie różni. Mężczyzna, który czeka na odpowiedź swojej dziewczyny, powinien wykorzystać dany mu przez nią czas i przed sakramentalnym „tak”.

Czyste okna cenniejsze niż czyste serce?

Sytuację powyższej pary przełóżmy na nasze polskie, świąteczne realia. Mniej więcej w połowie grudnia rozpocznie się ogólnopolska akcja „Umyj okna dla Jezusa”, w ramach której pan i pani domu rozpoczną domowe porządki zakrojone na szeroką skalę. Począwszy od piwnicy, na strychu kończąc. Oczywiście taka forma przygotowań do świąt Bożego Narodzenia jest zrozumiała, jednak tak jak w przypadku wspomnianych wcześniej karatów, nie jest ona najważniejsza. Dla Jezusa nie jest istotne, czy umyte zostaną wszystkie okna w domu, czy tylko te z salonu, ażeby ewentualni goście nie szemrali za plecami. Czas, który otrzymujemy od Chrystusa, ma charakter refleksyjny. Dlatego w ciągu świątecznych zawirowań powinniśmy przystanąć na chwilę i zastanowić się nad sensem kolejnego przyjścia Jezusa na Ziemię. Wykorzystać ten czas na pokutę i pojednanie z Bogiem i bliźnimi, by do Wigilijnej kolacji zasiąść z czystym sercem.

Słodka droga do boskich prezentów

Znacznie łatwiej podczas adwentu mają dzieci. Od nich raczej nie wymaga się mycia okien, pastowania podłogi, połowu karpia czy chociaż jego kupna. Na pogłębione refleksje są za młode a na pokutę i pojednanie raczej za grzeczne. Przynajmniej taką mam nadzieję. Głupi jednak ten, kto myśli, że jeśli tym dzieciom jest znacznie łatwiej, to znaczy, że łatwo. Nic bardziej mylnego. Czas oczekiwania na Boże Narodzenie stawia przed dziećmi wiele pokus. Pierwszą z nich jest lenistwo, które może objawiać się poprzez niechęć wstawania wczesnym rankiem na roraty. Parafiom, w których Msza roratnia odprawiana jest wieczorem, można tylko pozazdrościć. Inną pokusą jest łakomstwo – i to właśnie ono wiąże się najściślej z oczekiwaniem. Zapewne wielu z was kupowało sobie, bądź dostawało, kalendarz adwentowy. Nie był to byle jaki kalendarz, bo wypełniony czekoladkami. Każdego dnia, po uczestnictwie w roratniej Mszy św., można było wyjąć z poszczególnego fragmentu kalendarza małe co nieco. Brawa dla tych, którzy z ostatnią czekoladką czekali do dwudziestego czwartego grudnia. Jednak generalnie dzieci nie potrafią czekać i zdarza się, że kalendarzowe łakocie zostają zjedzone już w połowie adwentu. Dziecięca niecierpliwość rośnie z biegiem lat. Kiedy dziecko zorientuje się, że prezenty pozostawione pod choinką pochodzą od jego rodziców czy bliskich ani się nie zamartwia, ani nie szuka odpowiedzi na pytanie, dlaczego przez kilka ostatnich lat było okłamywane. Następnego roku szuka natomiast schowanych prezentów już z początkiem grudnia.

W grudniu wierzą nawet ateiści

Czekać nie potrafią również wszelkiej maści reklamodawcy i centra handlowe, na terenie których wielka choinka i mikołaj w połowie listopada to już norma. Oczywiście chodzi tutaj o mikołaja coca-colowego, a nie tego Świętego. Zresztą, Matki Bożej, św. Józefa czy chociaż wołu i osiołka też się tam nie doczekamy. I bynajmniej nie dlatego, że nie potrafimy czekać.

Z czekaniem na święta Bożego Narodzenia problem ma także inne środowisko. Ostatnio zresztą coraz bardziej popularne, zwłaszcza wśród młodzieży. Tutaj jednak problem jest znacznie poważniejszy niż w innych przypadkach. Osoby te jedzą uroczystą kolację, obdarowują się upominkami, a nawet składają sobie życzenia. Ateiści, choć nie wierzą w Boga, to jednak świętują Jego narodziny. I mimo że tych chwil oczekują rok w rok, to czy rzeczywiście nie wiedzą, na co czekają?

Karol Janik –  student Wyższej Szkoły Kultury Społecznej i Medialnej w Toruniu, miłośnik filmu i muzyki.