Zafascynowana Bogiem

Prośba Pana Boga jest skierowana da każdego z nas i jest zawsze aktualna: możemy nasłuchiwać, możemy tworzyć w sobie odpowiednią atmosferę, żyzną glebę, na której ziarno Bożego Słowa przyniesie plon stokrotny. Specjalnie nie użyłem słowa „powinniśmy”, by jeszcze raz podkreślić szacunek Pana Boga do naszej wolnej decyzji. Można natomiast na pewno użyć słowa „warto”, bo nie może być dla nas lepszych rozwiązań życiowych sytuacji niż te, które są w zamyśle Pana Boga. Nikt nie planuje dla nas lepszej przyszłości niż On…

Źródło Bożego zdziwienia

Tradycja stawia Maryję obok Abrahama – oczywiście Ona przewyższa chwałą wszystkich ludzi ziemi, ale spośród ludzi tylko Abraham jest stawiany obok Niepokalanej jako wzór wiary. W słynnej scenie z Księgi Rodzaju (Rdz 22) znajdujemy słowa, które mają mniej więcej taki sens: Pan Bóg zachwycony wiarą Abrahama postanowił ukazać ją ludziom wszystkich czasów. To mniej więcej znaczy ta „próba” w życiu Patriarchy – to tak, jak jubiler oznacza swym znakiem drogocenny klejnot, poświadczając szlachetność kruszcu, tak Pan Bóg aranżuje sytuację, w której wyraźnie ukazuje się ufność Abrahama. Oczywiste jest dla człowieka napełnionego intuicją wiary, że Pan Bóg wiedział, jak zachowa się Abraham, jest równie oczywiste, że Stwórca nie chciał śmierci Izaaka, ale dzięki wydarzeniom na górze Moria stała się jawna bezgraniczna ufność Patriarchy.

Tak możemy odczytywać powitanie Archanioła Gabriela:

„Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą” (Łk 1, 28b).

Wniebowzięta nim poczęta…

Dla Boga nie ma czasu. Dlatego Liturgia w modlitwie na dzień Niepokalanego Poczęcia wypowiada prawdę:

O samym poczęciu Maryi w łonie jej matki Pismo Święte nie pisze, tę prawdę ogłoszono jako dogmat wiary w 1854 (Pius IX we wspomnianej powyżej bulli Ineffabilis Deus).

Zwiastowanie

W Ewangelii według św. Łukasza na samym początku czytamy najdłuższy tekst biblijny związany z postacią Maryi: jest to dialog złożony z trzech wypowiedzi Archanioła i trzech odpowiedzi Maryi (jeśli za odpowiedź uznamy również zmieszanie Maryi po pozdrowieniu Gabriela).

Posłał Bóg anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja. Anioł wszedł do Niej i rzekł: „Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą”.

Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie. Lecz anioł rzekł do Niej: „Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca”. Na to Maryja rzekła do anioła: „Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?”. Anioł Jej odpowiedział: „Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego”. Na to rzekła Maryja: „Oto Ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa!” (Łk 1, 26b–38a).

Nie ma żadnej wątpliwości, że możemy się zachwycić dyspozycyjnością Maryi, jej zaufaniem okazanym Bogu. Przecież Ona mówi zdanie zawierające treść: „Zrób ze mną co tylko chcesz!”.

Pozostałe teksty

Nie będziemy cytować pozostałych tekstów, w których występuje Osoba Maryi, możemy je jedynie wymienić. Są to:

– Nawiedzenie świętej Elżbiety (Łk 1, 39–45);

– hymn Magnificat (Łk 1, 46–55);

– narodzenie Pana Jezusa w mieście króla Dawida, w Betlejem (Łk 2,1–20);

– wizyta mędrców ze Wschodu Mt (2, 1–12) – nieprzypadkowo ewangelista wymienia Maryję obok Jej Syna;

– ofiarowanie Jezusa w świątyni i proroctwo Symeona (Łk 2, 22–35), stąd zrodziło się nabożeństwo do siedmiu boleści Maryi;

– ucieczka Świętej Rodziny do Egiptu i powrót do Nazaretu (Mt 2, 13–23);

– zgubienie i odnalezienie (Łk 2, 41–52), w tej scenie ewangelista podkreśla, że Maryja nie wszystko od początku rozumiała, zachowywała te sprawy w swoim sercu, by je potem poukładać i postrzegać świat coraz bardziej „po Bożemu”;

– prośba skierowania do Jezusa, aby pomógł gospodarzom wesela w Kanie Galilejskiej (J 2,1–12);

– wywyższenie Matki jako tej, która najdoskonalej spośród ludzi wypełnia Wolę Pana Boga (Oto Twoja Matka i Twoi bracia stoją na dworze) (Mt 12, 46–50);

– pod krzyżem (J 19, 25–27) – w tej scenie nazywanej „Testamentem Jezusa” widzimy cierpienie zjednoczone z cierpieniem Zbawiciela, warto tu zauważyć, że cierpienie Maryi nie dopełnia cierpienia Jej Syna, jest to pierwsze w historii cierpienie człowieka zjednoczone z cierpieniem Zbawiciela;

– wspólna z apostołami modlitwa Maryi po Zmartwychwstaniu Jezusa (Dz 1, 14);

– obraz Maryi zwycięskiej (Ap 12, 1–8) – autor nie wymienia tu Maryi z imienia, ale od początku tak interpretowano ten tekst i to w bezpośrednim nawiązaniu do obietnicy danej ludziom po grzechu pierworodnym (Rdz 3).