Maryja prosi o różaniec

Podczas drugiego objawienia, 13 czerwca 1917 r., na pytanie dzieci, czego od nich oczekuje, Fatimska Pani odpowiedziała: „Chcę, żebyście codziennie odmawiali różaniec”. Kiedy Łucja prosiła Matkę Najświętszą o konkretne łaski, Maryja zwracała uwagę, że żeby je otrzymać, trzeba odmawiać różaniec. Podczas czwartego objawienia prosiła, by dużo się modlić za biednych grzeszników, bo wiele dusz idzie do piekła, ponieważ nikt się za nie ofiarowuje i nie modli. 13 października 1917 r., podczas ostatniego objawienia, oznajmiła: „Jestem Matką Boską Różańcową. Trzeba w dalszym ciągu codziennie odmawiać różaniec. Wojna się skończy i żołnierze powrócą wkrótce do domu”.

Modlitwa o pokój

Maryja mówi o różańcu jako skutecznej modlitwie, która przynosi pokój tam, gdzie człowiek rozpętał wojny i sam nie potrafi ich już powstrzymać. Słowem, różaniec broni przed wielkimi niebezpieczeństwami ludzi i narody. Jest skuteczną modlitwą, która ratuje grzeszników przed wiecznym potępieniem, jak również pomocą w osiągnięciu nieba. Dowody na cudowną moc różańca są niezliczone. W obietnicach, które Matka Boża złożyła bł. Alanowi de Rupe, mówiła, że różaniec jest lekarstwem na wszelkie dolegliwości człowieka i świata. Ci, którzy go odmawiają, nie zginą; jest on szczególnym znakiem Bożego upodobania. Różaniec chroni przed piekłem, jest błogosławieństwem na czas śmierci. W sytuacjach po ludzku beznadziejnych przynosi nadzieję odrodzenia, duchowe zwycięstwo. Przez różaniec można wyprosić Boże miłosierdzie, ocalenie narodów, pomoc w każdym nieszczęściu.

W tym roku obchodzimy 140-lecie objawień w Gietrzwałdzie. Na pytanie dziewczynek, którym się pokazała, czego pragnie, Maryja odpowiedziała: „Życzę sobie, abyście codziennie odmawiały różaniec”. Odmawiały go nie tylko dziewczynki, ale cała parafia, Warmia, odmawiały diecezje Ojczyzny, będącej wtedy pod zaborami. Maryja poleciła przekazać dorosłym apel: „Przestańcie pić i upijać się”. Zachęcała do modlitwy, by Kościół się duchowo odrodził i by do osieroconych parafii powrócili kapłani.

Maryja zwycięża

Wspomnienie Matki Bożej Różańcowej obchodzimy na pamiątkę zwycięstwa wojsk chrześcijańskich nad islamem, który zagrażał wtedy całej Europie. Jej tragiczny koniec wydawał się przesądzony. Przed decydująca bitwą morską na wszystkich statkach odmawiano różaniec. W Rzymie trwała procesja bractwa różańcowego. Mimo przeważającej siły wroga chrześcijanie odnieśli spektakularne zwycięstwo. Na ścianach kaplicy wzniesionej ku czci Matki Bożej Wenecjanie wyryli napis: „Nie odwaga, nie broń, nie dowódcy, ale Maryja Różańcowa dała nam zwycięstwo”. To zwycięstwo przypomina, że dla wierzących nie ma spraw przegranych.

Po II wojnie światowej Austria znalazła się w strefie okupacji radzieckiej. Komuniści nie ukrywali, że chcą na cały świat nieść sztandary ateizmu. Austria była łakomym kąskiem ze względu na swoje strategiczne położenie. Los Austrii zdawał się przesądzony. Kapłan o. Petrus wezwał swoich rodaków do krucjaty różańcowej przeciwko okupantowi. Przez siedem lat codziennie jedna dziesiąta jego rodaków odmawiała różaniec. W rocznicę pierwszego objawienia fatimskiego, 13 maja 1955 r., oddziały okupacyjne zaczęły opuszczać Austrię. Posunięcie to zdumiało cały świat. Stygmatyczka Therese Neuman nie miała wątpliwości: „To różaniec wybawił Austrię”. 

W Polsce jest tylko jedna parafia, z której w czasie II wojny światowej nikt nie zginął. Żaden Niemiec nie przekroczył nawet jej granicy, mimo że leży ona zaledwie 70 km od stolicy. To Garnek. Parafia liczyła wtedy 7 tys. wiernych. Na wezwanie proboszcza, by codziennie przed Najświętszym Sakramentem odmawiać różaniec, parafianie odpowiedzieli spontanicznie. Modlitwa trwała codziennie przez sześć lat. Odmawiano jedną część różańca. Z parafii wielu młodych zostało powołanych do wojska, nikt z nich jednak nie zginął na froncie. Niektórzy trafili do niewoli niemieckiej, inni rosyjskiej, zostali wywiezieni na Syberię – wszyscy wrócili do swoich rodzin.

Zaprowadzić wszystkie dusze do nieba

Grażyna Matusiak opowiada, że odwiedziła kiedyś w szpitalu swoją chorą koleżankę. Patrząc na krzyż zawieszony w holu, usłyszała w sercu: „Przyjdziesz tu służyć”. By tak się stało, postanowiła zostać salową. Okazało się jednak, że nie może pracować w takim zawodzie, ponieważ ma ukończone wyższe studia. Minęło kilka lat. Pogorszył się stan zdrowia pani Grażyny, konieczna była operacja. Kobieta znalazła się w szpitalu. Na sali wśród chorych usłyszała: „Pomódl się z nimi”. Jednej z pacjentek, czekającej na operację, której się bardzo bała, zaproponowała modlitwę różańcową. Wkrótce do ich modlitwy przyłączyły się inne pacjentki. Po operacji obie panie, mimo że były bardzo osłabione, odmawiały różaniec. Po wyjściu ze szpitala pani Grażyna ponownie usłyszała: „Pomódl się z nimi”. Wiedziała, że chodzi o chorych.

W porozumieniu ze szpitalnym kapelanem chodziła w białym fartuchu po salach. Rozdawała chorym różańce, wieszała krzyże. Nikt jej nie odrzucił. Chorzy chętnie się z nią modlili. Dzisiaj kilka pań razem z panią Grażyną posługuje na różnych oddziałach szpitala.

„Ci, którzy zawierzą mi się przez różaniec, nie zginą” – to jedna z obietnic Matki Najświętszej. Ale nie chodzi przecież tylko o nas samych, ale o ratowanie innych, o to, by „zachować nas od ognia piekielnego, zaprowadzić wszystkie dusze do nieba, szczególnie te, które najbardziej potrzebują miłosierdzia”. Oto nasze zadanie.