Stan półwolności

WIESŁAWA LEWANDOWSKA: – Każde dziecko w Polsce wie, że od 25 lat możemy się cieszyć wolnością słowa...

WIKTOR ŚWIETLIK: – Jaka szkoda, że nie jestem już dzieckiem! Nie zgadzam się z poglądem kończącego właśnie swoją kadencję prezydenta, że wolność słowa została raz na zawsze wywalczona przez pokolenie „Solidarności”, że dostaliśmy ją i mamy się nią cieszyć. 

– I nie cieszy się Pan? 

– Po prostu nie przyjmuję tej diagnozy, która jest całkowicie obca krajom o ugruntowanej wolności słowa i o dużo lepszym jej zabezpieczeniu. U nas jakby zapomniano o tej klasycznej dewizie myśli wolnościowej, że wolność nigdy nie jest dana raz na zawsze, lecz musi być stale zabezpieczana. Także wolność słowa musi być nieustannie przedmiotem specjalnej troski.

– A w III RP najwyraźniej tej troski zabrakło? 

– Tak. I to z co najmniej kilku powodów. Z obserwacji prowadzonej od 1996 r. przez nasze Centrum Monitoringu Wolności Prasy wynika, że istnieją liczne problemy prawne i systemowe bardzo ograniczające wolność słowa. A, moim zdaniem, główną przeszkodą jest tu problem mentalny, tkwiący głęboko w społeczeństwie, zwłaszcza w elitach, które nie wyrastały w wolności słowa jako stanie naturalnym. Stąd też to kuriozalne podejście, że wolność została raz na zawsze nadana (wywalczona) i co najwyżej można jej postawić betonowy pomnik, co też uczyniono.

– Uważa Pan, że zabieganie o wolność słowa w Polsce skończyło się na zniesieniu cenzury? 

– Uważam, że ta dalsza troska była – i nadal jest – niewystarczająca, a może tylko nieprzemyślana... Oczywiście, trzeba również docenić kilka pozytywnych działań, przede wszystkim zniesienie monopolu kolportażowego i uwolnienie rynku mediów oraz przez pewien czas dość liberalne przepisy dotyczące wydawania prasy lokalnej i regionalnej, co zaowocowało cenną dla życia publicznego erupcją tego rodzaju prywatnych, niezależnych gazet i czasopism.

– Rozkwit niezależnych mediów lokalnych okazał się jednak bardzo przejściowym zjawiskiem. Dlaczego? 

– Może dlatego, że zbyt gorliwie pełniły one funkcję kontrolną wobec lokalnych władz...? Faktem jest, że szybko pojawiły się liczne, hojnie dotowane przez państwo urzędy i rozdawano za darmo gazety-biuletyny informacyjne, będące w istocie organami miejscowych władz. Kilkanaście lat temu zaczęto masowo tworzyć tę nieuczciwą konkurencję, która ostatecznie  prawie doprowadziła do upadku mediów lokalnych, zwłaszcza tych naprawdę niezależnych. I co najgorsze, ich los mało kogo dziś obchodzi. A powinien, gdyby naprawdę chciano dbać o wolność słowa i o wolną debatę publiczną.

– Tak po prostu nie chciano, zaniedbano media lokalne z niechlujstwa i głupoty czy może raczej zrobiono to z premedytacją? 

– Stawiam na premedytację albo na wykorzystanie niechlujstwa z premedytacją. Faktem jest, że wolność słowa bardzo cierpi z powodu ciężkiej choroby całego rynku medialnego. Niedostatecznie dobre skonstruowanie przepisów antykoncentracyjnych pozwoliło kilku, a ostatecznie tylko jednemu niemieckiemu koncernowi wydawniczemu zostać absolutnym potentatem na rynku polskiej prasy regionalnej. Tenże wydawca dokonał następnie licznych wrogich przejęć tytułów lokalnych, które po prostu likwidował jako zagrożenie dla dużych gazet regionalnych. To w oczywisty sposób zakłóciło pluralizm przekazu, zlikwidowało jego lokalność; większość treści docierających do lokalnych odbiorców produkuje się na poziomie krajowym, w centrali jednego wielkiego wydawnictwa. Do tego dochodzi jeszcze coraz bardziej niepokojące ograniczanie wolności słowa, zwłaszcza krytyki, pod presją lobby samorządowego. 

– A to dziś naprawdę bardzo utrudnia życie dziennikarskim donkiszotom. 

– Wprost uniemożliwia! Naprawdę nie sposób pojąć, dlaczego w Polsce wciąż obowiązuje 
art. 212 KK, który nie tylko pozwala na skazywanie dziennikarzy, ale jest też elementem represji jeszcze przed wyrokiem – zniechęca ich do pisania o pewnych sprawach. Już samo postępowanie karne związane z zarzutem o zniesławienie może skutecznie zniszczyć przyszłość – i to nie tylko zawodową – dziennikarza. Z obserwacji Centrum Monitoringu Wolności Prasy wynika, że rocznie toczy się kilkadziesiąt procesów, ale z pewnością jest ich znacznie więcej.

– Dlaczego nie można zmienić tego przepisu? 

– Lobby środowisk dziennikarskich jest w tej sprawie bardzo silne, jednak istnieją blokady gdzieś na poziomie politycznym. Mimo że prawie wszyscy politycy opowiadają się za jego zniesieniem, na dobrą sprawę w żadnej partii nie rozmawia się na ten temat poważnie. Silna obstrukcja występuje też w środowiskach prawniczych zbliżonych do Ministerstwa Sprawiedliwości. Zapewne dlatego, że właściwie wszystkie instytucje publiczne, państwowe i samorządowe czują się przez ten przepis chronione. Moim zdaniem, jest to zdecydowanie nadmierna ochrona, szkodliwa dla wolności słowa oraz dla dobra publicznego.

– Środowisko dziennikarskie nie może też wpłynąć na sensowną zmianę przestarzałego już prawa prasowego. Dlaczego to takie trudne? 

– Ustawa Prawo prasowe pochodzi z 1984 r. i jest takim „spóźnionym dzieckiem” stanu wojennego... Dopiero blisko 2 lata temu zniesiono zapis o odpowiedzialności karnej za niezamieszczenie sprostowania! I to chyba tylko dlatego, że ostatnio zbyt często skutkował on przegranymi przez Polskę procesami w Strasburgu. Pozostało jednak w tej ustawie wiele przepisów kontrowersyjnych, dziwnych, archaicznych. Są np. aż 2 artykuły karne! 

– Ale to właśnie one mają chronić dziennikarzy.

– Wcale nie chronią. Wprawdzie grożą surowymi sankcjami za próby nieuprawnionego nacisku na dziennikarzy, jednak w praktyce nie są wykorzystywane. Za to często nadużywa się przeciwko dziennikarzom przepisów Kodeksu karnego: wspomnianego art. 212 oraz art. 241 (o ujawnieniu tajemnicy z postępowania przygotowawczego prokuratury). Dziennikarze często – bez wsparcia własnych wydawców – zostają sami wobec silnych instytucji. Są bez szans.

– Dotyczy to przede wszystkim właśnie małych mediów lokalnych... 

– Przede wszystkim, ale nie tylko. W obronie swoich dziennikarzy nie stają – z powodów polityczno-ekonomicznych – także wielcy wydawcy.