Trzy lata po odejściu do Domu Ojca

Publikacje

Drugim nurtem tej żywej pamięci o Janie Pawle II jest troska o nieocenioną spuściznę apostolskiego trudu i obficie siane ziarno słowa Bożego w pismach i przemówieniach. Jak nie wspomnieć tu o godnych podziwu wydawnictwach Białego Kruka, udostępniającego w kolejnych, pięknie wydawanych tomach imponujący bilans papieskiego pielgrzymowania po różnych zakątkach świata, a także rok po roku opisującego niezmordowane działania Papieża „z dalekiego Kraju”. A gdy się do tego doda pracowite dzieło prof. Gabriela Turowskiego: „Jan Paweł II. Dzień po dniu” (Kraków 2005, t. 1 i 2), to można powiedzieć, że polski czytelnik ma szeroko otwartą drogę do różnorodnych skarbów tego wyjątkowego życia i wielkiego pontyfikatu.

A to samo da się powiedzieć o skarbach Jego nauczania. Podjęty ogromny trud Wydawnictwa „M”, aby udostępnić całą prawie zawartość nauczania Jana Pawła II, czyni łatwo dostępnym poznanie tego epokowego dorobku kościelnego nauczania. A przecież obok budzącego podziw trudu troski o nauczanie Jana Pawła II Wydawnictwa „M” również inne domy wydawnicze tej trosce na różne sposoby dają wyraz.

Do tej ważnej warstwy pamięci zaliczyć trzeba działalność Radia Maryja oraz redakcje tygodników katolickich: „Niedzieli”, „Gościa Niedzielnego”, „Przewodnika Katolickiego”, „Źródła”, „Idziemy”, oraz „Naszego Dziennika”. Wszystkie one grają cenną rolę stymulatorów pamięci o Janie Pawle II w społeczeństwie.

Pokolenie JP II

Na swój wreszcie sposób o tej pamięci o Papieżu rodaku świadczy młode pokolenie, które określa się jako „pokolenie JP II”. Jak 2 kwietnia 2005 r. znalazło się ono na czele polskiego przeżywania świętej dramaturgii tamtego dnia, tak i w każdą jego rocznicę dba o to, by rodakom przypomnieć osobę Papieża z Krakowa.

Przedstawione dotąd przejawy pamięci o „naszym Papieżu” nie wyczerpują całego rejestru tej narodowej pamięci o Janie Pawle II. Na uwagę zasługuje również to oczekiwanie Kościoła w Polsce na Jego wyniesienie do chwały ołtarzy w postaci beatyfikacji i kanonizacji. Hasło: „santo subito”, sformułowane podczas nienotowanego w dziejach Kościoła pogrzebu, zostało w katolickiej Polsce przejęte jako żarliwy przedmiot oczekiwań.