Wołyń we krwi

Zamykanie oczu nie wyeliminuje problemu, on będzie wracał. Bagatelizowanie zbrodni jest akceptacją zła, a zaakceptowane zło rodzi następne zło. Trzeba też przypomnieć o powinnościach państwa wobec ofiar i ich rodzin, których funkcjonariusze państwowi nie wypełniają. Ludobójstwo polskich obywateli, członków narodu, który ma swoje państwo, jest traktowane gorzej niż ofiary kataklizmów przyrodniczych.

– Historycy wciąż spierają się o liczbę ofiar mordu na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej. Jaka, według Pani badań, była skala eksterminacji ludności polskiej na tych terenach?

– Na Wołyniu zostało zamordowanych ok. 60 tys. Polaków, natomiast w Małopolsce Wschodniej, tj. na terenie 3 południowych województw – lwowskiego, stanisławowskiego i tarnopolskiego – ok. 70 tys. Polaków, czyli razem ok. 130 tys. Liczby te są sumą liczb udokumentowanych i szacunków, czyli wynikających z analizy wydarzeń przypuszczalnych liczb ofiar. Po kilkudziesięciu latach od zaistnienia zbrodni nie da się ustalić z całą pewnością jej rozmiaru, a zwłaszcza personaliów ofiar, można więc spodziewać się jakichś korekt.

– Co Pani sądzi o inicjatywie uhonorowania Ukraińców, którzy chronili polską ludność przed śmiercią na Wołyniu i Kresach Południowo-Wschodnich?

– To jest słuszna inicjatywa. Wielu Kresowian odczuwa wdzięczność wobec Ukraińców, którzy przyczynili się do ocalenia im życia, i pragnie, by to zostało odpowiednio uhonorowane. Właściwym gestem byłoby ustanowienie państwowego medalu czy nagrody. Jednak jest z tym wiele problemów. Trzeba zauważyć, że większa część „sprawiedliwych Ukraińców” nie jest znana z nazwiska. Ponadto „sprawiedliwi Ukraińcy” już nie żyją, biorąc pod uwagę, że byli wówczas starszymi ludźmi, a właśnie z tej grupy społecznej, w przeważającej części, pochodzili mający odwagę i odczuwający moralny obowiązek ratowania swych sąsiadów Polaków.

Żyją natomiast ich potomkowie, ale pojawia się pytanie, czy byliby zadowoleni z wyróżnienia, które stanowiłoby przeciwstawienie oficjalnie propagowanego przez państwo ukraińskie mitu bohaterskich OUN-UPA... Przecież w świetle ideologii i praktyki tych formacji ratujący Polaków byli traktowani jak zdrajcy, niektórzy tę „zdradę” przypłacili nawet życiem. I dlatego dzisiaj na Wołyniu i w Małopolsce spotyka się Ukraińców, którzy boją się rozmawiać o mordach Polaków, boją się pokazać, gdzie znajdowała się zniszczona polska kolonia i wspólna mogiła.

Na miarę istniejących możliwości tu, w kraju, Kresowianie uwzględniają na tablicach i pomnikach napisy upamiętniające wszystkich Ukraińców, bez wymieniania nazwisk, ratujących Polaków. Inną stosowaną formą pamięci są opisy przypadków pomocy ukraińskiej Polakom we wszystkich publikacjach poruszających tematykę ludobójstwa na Kresach, a nawet wydanie przez Instytut Pamięci Narodowej specjalnego opracowania na ten temat autorstwa Romualda Niedzielki „Kresowa księga sprawiedliwych”.