Kapłaństwo ma rysy Chrystusa

Rzecz jasna, każda z pozostałych ofiar (całopalna, biesiadna, dziękczynna i inne) też zapowiadała jakiś jej wymiar i efekt. Są one wyraźnie ukazane w Komentarzu do Księgi Kapłańskiej (autorstwa ks. Antoniego Troniny, wyd. Edycja Świętego Pawła). W tę wielką tradycję kapłana Aarona i ofiar Starego Przymierza, wyraźnie określoną przez słowo Boga w Pięcioksięgu (Księga Wyjścia i Księga Kapłańska), tak jak całe dzieło stworzenia w Rdz 1-3, wkracza Mesjasz – Jezus Chrystus, jedyny Kapłan Nowego Przymierza.

Jedyny Kapłan – „człowiek, Chrystus Jezus”

Nie wolno nigdy zapominać, że z woli Boga jest tylko jedna Osoba, która jako jedyna usuwa grzechy świata, jednoczy ludzi z Bogiem, daje życie wieczne. To Chrystus: „Albowiem jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek, Chrystus Jezus, który wydał siebie samego na okup za wszystkich jako świadectwo we właściwym czasie” (1 Tm 2, 5-6).

Czytając z kolei List do Hebrajczyków, odkrywamy trzy najważniejsze rysy jedynego Pośrednika – Jedynego Kapłana, Jezusa: „Ten właśnie, ponieważ trwa na wieki, ma kapłaństwo nieprzemijające. Przeto i zbawiać na wieki może całkowicie tych, którzy przez Niego zbliżają się do Boga, bo zawsze żyje, aby się wstawiać za nimi” (7, 24n).

Pierwszy z nich to życie – nieprzemijające. On jest – również dzisiaj i w odniesieniu do nas – jedynym, żyjącym Kapłanem. Chrystus żyje jako zmartwychwstały Syn Człowieczy, jako Mąż (aner – J 1, 30), Mesjasz-Oblubieniec (por. Mk 2, 19-20), Małżonek tej Oblubienicy, którą jest Kościół (por. Ap 19, 7-8; 21,9).

Drugi rys jedynego Kapłana to nierozdzielnie związana z Jego Osobą Ofiara: „przez Ducha wiecznego złożył Bogu samego siebie jako nieskalaną ofiarę” (Hbr 9, 14-15).

Trzeci – to namaszczenie Duchem Świętym. Od opowiadania o tym namaszczeniu w czasie chrztu w Jordanie rozpoczyna się kapłańska działalność Jezusa z Nazaretu (egzorcyzmy, odpuszczanie grzechów, błogosławieństwa, rozmnożenie chleba, modlitwy wstawiennicze). Duch Święty jest tą osobową Mocą, która decyduje o skuteczności misji kapłańskiej ziemskiego Jezusa (por. Mt 12, 28; Mk 3, 22-30). Dar Ducha, jak podkreśla św. Jan Ewangelista, został udzielony Jezusowi na stałe („zstąpił i spoczął na Nim” – J 1, 32).

Duch Święty przemienia Apostoła w sakrament Chrystusa-Kapłana

W swoje jedyne i trwające w każdym czasie (i na wieki) kapłaństwo Jezus Chrystus włączył Apostołów. On ich powołał – tych, których „sam chciał” – i „ustanowił” jako „Dwunastu” – zjednoczonych z Nim: „aby byli z Nim” (Mk 3, 14). W swe kapłaństwo włączył ich ostatecznie w Wieczerniku, gdzie usłyszeli polecenie. „To czyńcie na moją pamiątkę”. A gdy każdego z nich obdarzył swoim Duchem – dał im moc uobecniania: tak Jego Osoby, jak i Jego Ofiary usuwającej grzechy świata: „Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam.