Kapłaństwo ma rysy Chrystusa

Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane” (J 20, 21-23). Równie mocno związek między misją Dwunastu w świecie a darem Ducha Świętego ukazuje św. Łukasz w Dziejach Apostolskich. Dopiero po uzupełnieniu grona Dwunastu, którzy pełnią posługiwanie i są apostołami, zstąpił na każdego z nich Duch Święty (por. Dz 1, 12-26; 2, 1-4). Mocą otrzymanego Ducha głoszą Ewangelię, wzywają do nawrócenia, udzielają chrztu w imię Jezusa Chrystusa, „łamią chleb”, zanosząc modlitwy do Boga, co wyraźnie wskazuje na sprawowanie Wieczerzy Pańskiej (por. Dz 2, 37-42).

Idąc na cały świat, wszędzie będą uobecniać kapłańskie posłannictwo Mesjasza wobec wszystkich ludzi, w różnych miejscach i w różnych czasach. Gdy bowiem otrzymali Ducha Świętego – Ducha Chrystusowego, każdy z nich (Apostołów) stał się „drugim Chrystusem”, ostatecznie powołanym i namaszczonym przez samego Boga Ojca, jak Chrystus w czasie chrztu w Jordanie.

Każdy Apostoł po wyjściu z Wieczernika Zesłania Ducha Świętego uobecnia – i to najpierw w sobie samym, w swoim ciele – Osobę ukrzyżowanego i zmartwychwstałego Chrystusa-Kapłana i Jego cało-osobową Ofiarę. Przez namaszczenie Duchem Świętym dokonało się przeistoczenie apostoła-człowieka w osobę będącą żywym sakramentem Chrystusa-Kapłana – widzialnym znakiem Jego niewidzialnej, aczkolwiek rzeczywistej i skutecznej w działaniu na rzecz zbawienia Obecności. Inaczej mówiąc, każdy Apostoł ma udział w kapłaństwie namaszczonego Duchem Świętym „człowieka, Chrystusa Jezusa”, który był mężczyzną.

Apostoł (biskup, kapłan) jest sakramentem Chrystusa. A mówiąc bardziej obrazowo – każdy z Apostołów i każdy z ich następców jest symbolem Chrystusa, żywą ikoną Tajemnicy Chrystusa-Kapłana. Symbol, aby objawić, Tajemnicę, musi być prawdziwy, a ikona – czytelna! Ikoną Chrystusa, który jest Małżonkiem Kościoła – Małżonki, może być w sposób w pełni czytelny mężczyzna (por. Ef 5, 21-33).

Rzecz jasna, obecności Chrystusa w kapłanie nie należy rozumieć w ten sposób, że człowiek zatraca swoją czysto ludzką tożsamość i osobę. Moc Ducha Świętego gwarantuje mu skuteczne działanie kapłańskie in persona Christi, ale nie uwalnia w cudowny sposób przed ludzkimi słabościami, takimi jak chęć panowania, pycha, błąd, a nawet grzech. Jednak przez osobę biskupa i kapłana we wspólnocie wierzących staje się widzialna obecność osoby Chrystusa-Kapłana, Dobrego Pasterza i Głowy Kościoła, z której spływają na całe Ciało wszelkie łaski potrzebne do uświęcenia.

W toczącej się historii zbawienia nie ma więc kapłaństwa jako idei, wartości duchowej, abstrakcyjnej czy wirtualnej. Jest historyczny człowiek, Chrystus Jezus, Arcykapłan nowego Przymierza, który mocą Ducha odpuszcza ludziom grzechy, a swoją Ofiarą przemienia śmiertelnych grzeszników w synów Bożych. On to przekazał powołanym przez siebie Apostołom Ducha Świętego. Od tego momentu każdy z nich (i ich następcy) stał się sakramentem Jego kapłańskiej Obecności i działania w dziejach świata.