Jeżeli wyznawanie wiary jest uwielbianiem Boga i ogłaszaniem Jego zbawczych czynów, to na każdą biblijną modlitwę chwalebną możemy patrzeć jak na akt wiary. Oznacza to również, że wyznania wiary, które odnajdziemy w Piśmie Świętym mogą być dla nas wzorem modlitwy. Sam Jezus daje nam przykład takiej modlitwy. Wieczernik 156/2008
Judyta w modlitwie (Jdt 9,2-14) wyznaje swą wiarę przed udaniem się do Holofernesa, wrogiego władcy, którego armia zagraża Ludowi Bożemu. Judyta planuje sama w pojedynkę pokonać wroga. Jej zamiar jest podstępny, ale i bardzo ryzykowny, ona wie że tylko dzięki Bogu może dokonać to co zaplanowała:
Panie, Boże mego praojca Symeona,
Ty mu dałeś w rękę miecz,
aby wywarł pomstę na cudzoziemcach, (…)
Tyś uczynił rzeczy wcześniejsze od tamtych
i tamte, i te, które będą później,
także i teraźniejsze, i te, które nastąpią,
i już się stały, i te, które masz w swoim zamyśle. (…)
Wszystkie bowiem Twoje drogi są przygotowane,
a przewidziane Twoje wyroki (Jdt 9,2a.5.6b)
W Księdze Estery czytamy o tym, jak król Aswerus, pod namową zawistnego doradcy Hamana, ogłosił dekret skazujący wszystkich Żydów na zagładę. Nie wiedział, że królowa Estera również należy do Narodu Wybranego. Ona zaś wobec niebezpieczeństwa śmierci swojej i swego ludu wołała do Boga (Est 4, 17l-17z), wyznając wiarę w Jego moc i wierność: Panie mój, Królu nasz, Ty jesteś jedyny (…) Ty, Panie, wybrałeś Izraela spośród wszystkich narodów i ojców naszych ze wszystkich ich przodków na wieczystą posiadłość i uczyniłeś im tak wiele rzeczy według obietnicy. (…) Sprawiedliwy jesteś, Panie! (Est 4, 17l-17n).
Jednak w księgach Starego Testamentu można znaleźć nie tylko wyznania wiary złożone w obliczu niebezpieczeństwa.
Mojżesz wyznaje wiarę po tym, jak zakończył spisywać Księgę Prawa. Kazał zwołać wokół siebie starszych ze wszystkich pokoleń i zwierzchników i w ich obecności przemówił:
Głosić chcę imię Pana:
uznajcie wielkość Boga naszego;
On Skała, dzieło Jego doskonałe,
bo wszystkie drogi Jego są słuszne;
On Bogiem wiernym, a nie zwodniczym,
On sprawiedliwy i prawy… (Pwt 32,3-4).
Kapłan Heli uświadomił sobie, że to wołanie, które słyszał w nocy jego uczeń, młody Samuel, to Boży głos. Zdając sobie sprawę, jak ważna to chwila w życiu młodego człowieka, kazał sobie dokładnie zrelacjonować treść Bożego objawienia i wyznał: On jest Panem! Niech czyni, co uznaje za dobre (1 Sm 3,18).
aktualna ocena | |
głosujących | |
Ocena |
bardzo słabe |
słabe |
średnie |
dobre |
super |
O św. Stanisławie Kostce rozmawiają jezuiccy nowicjusze z Gdyni: Marcin, Szymon, Jakub i Mateusz
O kryzysie Kościoła mówi się dziś bardzo wiele, choć nie jest to w jego historii sytuacja nowa.