Lobbing na rzecz eutanazji

Najbardziej znaczącą – i niepokojącą – jest w Księdze propozycja prawa. Stanowi ona, że każda osoba znajdująca się w stanie zależności, którą uznaje za uwłaczającą jej godności, ma prawo skorzystać z medycznej pomocy w umieraniu, znaczy – jak można wnosić z lektury tekstu – pomocy w samobójstwie, albo w dokonaniu eutanazji pod medyczną kontrolą. Opiekujący się pacjentem lekarz, uchylający się przed tą czynnością, miałby być zobowiązany do natychmiastowego skierowania autora prośby do innego praktyka spełniającego prośbę. Nie miałby on prawa poznać racji prośby o śmierć, by ograniczyć zbyt uciążliwe leczenie, skuteczniej ulżyć bólowi i szukać sposobów lepszego towarzyszenia pacjentowi.

Tymczasem liczba wiekowych osób uzależnionych od pomocy innych wzrasta. Wiele z nich wątpi w sens swego życia i w przywiązanie swoich bliskich. Uznają siebie za ciężar. Atmosfera czułości i atencji może pomóc im żyć. Brak respektu może prowadzić ich do utraty poczucia własnej wartości. Propozycja prawa ADMD-u wcale nie nawołuje do mobilizacji, by ich podtrzymać w ciężkim doświadczeniu; ogranicza się do otwarcia im bram śmierci.

Już w 1992 r. dr Cicely Saunders, założycielka Saint-Christofer’s Hospice pisała: Myślę, że zalegalizowane „prawo do śmierci” przedzierzgnie się „w obowiązek śmierci” wielu słabych ludzi, albo pozostanie co najwyżej jedyną otwartą opcją”. Środkami wyżej wspomnianymi ADMD zdołało stworzyć we Francji opiniotwórczy ruch przychylny tej opcji. Ważne jest umieć sprzeciwić się jej zdecydowanie. De facto pierwszą funkcją zakazu morderstwa jest ochrona osób słabych.

***

tłum. Stanisław Opiela SJ

PATRICK VERSPIEREN SJ, odpowiedzialny za wydział etyki biomedycznej w Centre Sèvres w Paryżu.