Homoseksualizm a teologia luterańska

Etyka Kościoła w przeszłości doradzała homoseksualistom, nie widzącym możliwości zmiany swojej orientacji, wyrzeczenie się fizycznej realizacji swojej seksualności, a więc zachowanie wstrzemięźliwości seksualnej. Kościół ewangelicki stoi na stanowisku, że wstrzemięźliwość seksualna jest etycznie możliwa, tak w przypadku homo-, jak i heteroseksualistów. Są również dłuższe bądź krótsze okresy życia, gdy powstrzymanie się od współżycia seksualnego jest etycznie najbardziej uzasadnionym wyborem. Zdaniem luterańskich komentatorów, należy odrzucić lansowaną często w różnych środowiskach tezę, że abstynencja seksualna jest nierealna bądź też nieuchronnie prowadzi do deformacji osobowości. Liczne przykłady osób, które nie zawarły związku małżeńskiego, żyjących samotnie, diakonis, sióstr zakonnych, zakonników, kapłanów, ale również ludzi, którzy z powodu choroby bądź kalectwa współmałżonka albo swojej powstrzymują się od współżycia seksualnego, są potwierdzeniem możliwości zachowania wstrzemięźliwości seksualnej.

Nie oznacza to jednak, że osoby wstrzymujące się od współżycia seksualnego nie są narażone na niebezpieczeństwa. Kościół ewangelicki przypomina słowa św. Pawła z Pierwszego Listu do Koryntian: Lecz jeśliby nie potrafili zapanować nad sobą, niech wstępują w związki małżeńskie. Lepiej jest bowiem żyć w małżeństwie niż płonąć (1 Kor 7,9). Umiejętność zachowania wstrzemięźliwości seksualnej apostoł określa mianem daru (charyzmy). Uznając wartość tego daru, zwraca się uwagę na fakt, iż nie ma on charakteru powszechnego, a samookreślenie się jako homoseksualista nie implikuje posiadania takiej charyzmy. Dlatego doktryna Kościoła ewangelickiego głosi: Tym, którym nie dana została charyzma seksualnej wstrzemięźliwości, w perspektywie przykazania miłości za etycznie uzasadnione uważa się doradzanie zawierania związków partnerskich osób tej samej płci. Kryteria, według których konstytuowany jest taki związek, są podobne do określających małżeństwo: dobrowolność, całkowitość, zobowiązanie, trwałość oraz partnerstwo [9].

Z pewnością ocena stanowiska Kościoła luterańskiego w Niemczech odnośnie do homoseksualizmu budzi wielkie kontrowersje. Stanowisku temu nie można odmówić spójności, szczególnie konfrontując teologię z ustaleniami nauk społecznych oraz praktyki społecznej. Nie sposób jednak nie ulec wrażeniu, że w tym przypadku charakterystyczne dla teologii luterańskiej ortodoksyjne traktowanie zasady Sola Scriptura nie znajduje realizacji w rzeczywistości.

[9] Mit Spannungen Leben, s. 37.