Homoseksualizm a teologia luterańska

Bezpośrednim impulsem do sformowania postawy wobec homoseksualizmu była tocząca się dyskusja a w jej konsekwencji przyjęcie tzw. prawa partnerstwa życiowego (Lebenspartnerschaftsgesetz), ustanawiającego prawną formułę tzw. związków partnerskich osób tej samej płci (gleichgeschlechtliche Lebensgemeinschaften). Prawo partnerstwa życiowego zakłada, iż dwie osoby tej samej płci mogą zawiązać tzw. wspólnotę partnerską (Lebenspartnerschaft), jeśli przed właściwą władzą (zuständigen Behörde) wyrażą wolę wspólnego życia aż do śmierci. Nie określa się, co oznacza dokładnie sformułowanie „właściwa władza”. Według ustawy, partnerzy są zobowiązani do wspierania się nawzajem oraz do wzajemnej troski o siebie, odpowiedzialności jeden za drugiego, w szczególności do wspólnego utrzymania. Prawo partnerstwa życiowego nie przewiduje możliwości wspólnego adoptowania dziecka, istnieją jednak furtki prawne, których wykorzystanie umożliwia adopcję jednemu z partnerów [4].

Konieczność ustosunkowania się do tego prawa zobligowała Kościół luterański do przeprowadzenia dyskursu, którego finałem była etyczna ocena związków partnerskich, zawarta w dokumencie „Theologische, staatskirchenrechtliche und dienstrechtliche Aspekte zum kirchlichen Umgang mit den rechtlichen Folgen der Eintragung gleichgeschlechtlicher Lebenspartnerschaften nach dem Lebenspartnerschaftsgesetz”: Nie istnieją żadne ustępy biblijne, które określałyby pozytywny związek homoseksualizmu wobec woli Boga, a wręcz przeciwnie. Wzorem i paradygmatem współżycia ludzkiego w perspektywie seksualności oraz płodności w ujęciu chrześcijańskim jest małżeństwo i rodzina. Tym osobom, które posiadają skłonności homoseksualne i które swój homoseksualizm uważają za niemożliwy do wykorzenienia oraz niezdolne są do zachowania wstrzemięźliwości seksualnej, w perspektywie przykazania miłości za etycznie uzasadnione uważa się doradzanie zawierania dożywotnich związków partnerskich [5].

Jaką się posłużono argumentacją, aby sformułować takie stanowisko, raczej nie do przyjęcia w Kościele katolickim?

Przede wszystkim jego autorzy zwracają uwagę na konieczność przyjęcia pewnych różnorodnych założeń, które według nich właściwie ustawiają optykę spojrzenia na problem: dotyczy to zwłaszcza uznania faktu, iż ludzie o skłonnościach homoseksualnych narażeni byli w przeszłości na różnego rodzaju szykany i prześladowania, z fizycznym unicestwianiem włącznie, a współwinne temu są Kościoły chrześcijańskie [6]. Poza tym rozpoczęcie dyskursu wymaga dokładnej analizy samego pojęcia, wyszczególniając wszelkie jego aspekty zarówno semantyczne, jak i społeczne: niestosowanie takiej dyferencjacji prowadzi do licznych nieporozumień i powoduje brak właściwego podejścia do określonej formy homoseksualizmu. Dlatego należy uwzględnić, iż w ogólnej liczbie osób homoseksualnych można wyszczególnić takich, którzy w pełni identyfikują się z swoją orientacją seksualną, jak i takich, którzy cierpią z jej powodu i zwalczają ją przez różnego rodzaju terapie bądź czynności religijne; takich, którzy ujawniają swoją odmienną orientację seksualną i takich, którzy ją głęboko ukrywają; część homoseksualistów często zmienia partnerów seksualnych, część zamierza żyć w długotrwałych czy też nawet w dożywotnich związkach. Konieczne jest również rozróżnienie między skłonnościami homoseksualnymi a ich fizyczną realizacją.

[4] Zob. U. Etzel, Erbrecht-Kompass, Hamburg 2003.
[5] Theologische, staatskirchenrechtliche und dienstrechtliche Aspekte zum kirchlichen Umgang mit den rechtlichen Folgen der Eintragung gleichgeschlechtlicher Lebenspartnerschaften nach dem Lebenspartnerschaftsgesetz, Hannover 2002, s. 3.
[6] Zob. H. P. Buba, L. A. Vaskovics, Benachteiligung gleichgeschlechtlich orientierter Personen und Paare. Studie im Auftrag des Bundesministeriums der Justiz, Köln 2001.