wiara.pl

prasa

Wiara:
- Kościół
- Liturgia
- Biblia
- Papież
- Ekumenizm
- Religie
Do czytania:
- Info
- Prasa
- Kultura
- Nauka
- Gość Niedzielny
- Mały Gość
Dla ludzi:
- Rodzina
- Forum
- Czat
- Blog
- Zapytaj
- Spotkania
Usługi:

Przewodnik penitenta

Podobnie jak z ubranka od Pierwszej Komunii Świętej człowiek szybko wyrasta, tak i ze sposobu spowiadania się, jakiego nauczył się w dzieciństwie. Niestety, nie każdy podejmie wysiłek, aby zmienić swoje podejście do spowiedzi. Od czasu do czasu człowiek powinien zastanowić się nad tym, jaka jest jego spowiedź. eSPe, 76/2007

Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni (Mt 5, 4).

Czy żyję nadzieją złożoną w Bogu?
Czy wytrwale kroczę drogą wiary, pomimo trudu, przeciwności?
Kiedy doświadczam krzyża, „pieca utrapienia” – gdzie szukam ukojenia, pocieszenia?
Do czego prowadzi mnie uczucie smutku? Czy do nawrócenia, dokonania właściwego wyboru i czynienia większego dobra? Czy raczej do zniechęcenia, zaniedbania, rezygnacji, rozpaczy – śmierci? (por. 2 Kor 7, 9–11)
Czy potrafię zasmucić się z powodu obecności zła w świecie, zatrwożyć się tym, że sam wybrałem zło?
Jaka jest moja postawa wobec ludzi smutnych, utrudzonych, szukających pomocy?

Błogosławieni cisi, albowiem oni na własność posiądą ziemię (Mt 5, 5).

Co jest celem mojego życia? W jaki sposób realizuję ten cel?
Czy nie próbuję dominować, «być górą» czy manipulować innymi? Są na to tak subtelne sposoby...
Czy swoją postawą nie żebrzę o ludzkie uznanie, o zaszczyty, tanie oklaski?
Czy nie pogardzam innymi ludźmi? Czy nie poniżam, nie lekceważę, nie odrzucam tych, których postrzegam jako stojących niżej ode mnie?
Czy z pokorą przyznaję się do popełnionych błędów, do zaciągniętej winy?
Czy stać mnie na słowo «przepraszam» i naprawienie krzywdy?
Czy nie chwytam ręki, gdy dają mi palec?
Czy nie nazbyt głośno upominam się o swoją rację, o to, co uważam za swoje?
Czy potrafię wyciszyć się i popatrzeć na siebie, na swoje życie w świetle Bożej miłości?

Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni (Mt 5, 6).

Czy szukam prawdy i w niej żyję?
Jak przyjmuję zdarzenia, sytuacje, w których doświadczam niesprawiedliwości i krzywdy?
Czy nie uważam siebie jako jedynego sprawiedliwego pośród niesprawiedliwych?
Czy nie czynię siebie sędzią wymierzającym sprawiedliwość? A czy moim kryterium nie jest to, czy kogoś lubię czy nie lubię...?

Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią (Mt 5, 7).

Jezu, czy ja ufam Tobie, Twemu miłosierdziu?
Czy z ufnością przystępuję do tronu łaski, aby otrzymać przebaczenie i doświadczyć miłosiernej miłości Boga Ojca? (por. Hbr 4, 16).
Jakie są owoce tej łaski w moich relacjach z bliźnimi?
Co przychodzi mi łatwiej: rzucać kamienie na innych, widząc to, co w nich negatywne, czy stanąć w ich obronie, dostrzegając także i to, co jest w nich dobre i piękne?
Czy stać mnie na to, żeby biednym, potrzebującym, samotnym, skrzywdzonym przez życie lub przez... bliźniego pomóc bezinteresownie, z miłości i z miłością, i to nie tylko z tego co mi zbywa?
Jak radzę sobie z uczuciami: niechęci, nieżyczliwości, żalu? A z poczuciem krzywdy i zranienia? Do czego mnie one prowadzą? Czy dążę do przebaczenia i pojednania? Czy potrafię przebaczyć temu, kto zawinił wobec mnie?