Święta od Nadziei

I czuję, jak za każdym razem, gdy przychodzę tutaj, coś nowego, wielkiego budzi się we mnie, wypełnia siłą jakiegoś dobra i prawdy wewnętrznej. Odpada małostkowość, udręka błędów własnych i cudzych, rozczarowań, zwątpień i staję się prawdziwą sobą w tym spokoju tutaj i niezachwianej życzliwości – wyzwolona taka! Mogę mówić o wszystkim, śmiać się, nieraz także przez łzy radości czy smutku, wpatrzona w zasłuchane, rozumiejące i aprobujące oczy Sióstr. Tylko to napięcie i lęk czegoś mistycznego odprowadzają mnie dotąd, jak tą dziewczynkę z pierwszego oddziału szkoły powszechnej – od progu klasztoru do miejsca, gdzie za kratą witają mnie radosne, przyjazne uśmiechy, serdeczne słowa, wyciągnięte do mnie dłonie – i od razu odpada pancerz wszelkiej niepewności, jakiegokolwiek lęku. I nagle mogę znaleźć oraz wydobyć z siebie tak wiele!

Nie trzeba więc wielkich słów, nie trzeba nawracać na siłę, wystarczy być z cierpiącym, uśmiechnąć się do niego, wysłuchać jego opowieści, powiedzieć – dobrze, że jesteś. I w ciszy serca mówić o nim z Bogiem. Kto wie, ilu okrutnie poranionych przez współczesność, bezdomnych duchowo ludzi, odnajdzie drogę do domu Ojca dzięki takiej postawie chrześcijan? Dlatego jestem po stronie Madonny Ateistów, dlatego przyjaźnię się też ze świętą Teresą od Dzieciątka Jezus, czyli Siostrą wszystkich niedowiarków. Niech jej przykład zarazi nas nadzieją, która zawsze otwiera drogę ku Temu, który jest Panem rzeczy niemożliwych.

Pogubieni w chaosie współczesności, gdzie głos Boga został przytłumiony przez nienawiść dwóch światowych wojen, przez lata zimnej wojny, przez terroryzm i inne tragedie, o których aż nadto rozwodzą się codziennie środki masowej komunikacji, potrzebujemy – zamiast słów krytyki i odrzucenia – modlitwy i współczucia.