Świętych obcowanie

Ten etap jest pełen szczęścia z powodu zachowania życia Bożego w sercu, którego już na pewno nie stracą, a zarazem pełen bólu z powodu zawinionego opóźnienia w zjednoczeniu z Bogiem, do którego tęsknią ze wszystkich sił. Ten ból tęsknoty jest wielki, ale stanowi też motor doskonalenia miłości, zwłaszcza miłości do ludzi, z którymi spotkali się na ziemi.

Trwają więc na modlitwie, bo już w inny sposób nie mogą pomóc tym, których pokaleczyli swoim egoizmem. Czekają też na przebaczenie poranionych przez siebie i na wstawiennictwo do Boga Ojca, aby w swym miłosierdziu przyśpieszył ich pełne pojednanie z Nim i włączenie do grona świętych, którzy już w drodze ewolucji ducha uczestniczą w pełni życia.

Cała zaś przygoda świętości zaczyna się na ziemi, aktem wiary w Bóstwo i Człowieczeństwo Jezusa Chrystusa. Wówczas Bóg udziela łaski uświęcającej, czyli życia Bożego. Wyznacza też zadania. Ten dar nowego życia należy zachować. Warunkiem zaś jego ustrzeżenia jest pełnienie woli Ojca niebieskiego. To jest ten podstawowy pokarm decydujący o rozwoju duchowym człowieka.

Trzeba też obronić tę formę życia, ponieważ po pierwsze – otaczający świat nie lubi świętych, czyli posłusznych Bogu, a po drugie – szatan nieustannie przeszkadza wszystkim, którzy kroczą drogą posłuszeństwa Bogu. Dlatego ten pierwszy etap ewolucji ducha nazywamy walką. Na nim można życie Boże stracić, a jest to klęska mająca swe konsekwencje w wieczności. Na nim można to życie umacniać, doskonalić, można o nim świadczyć, promieniując miłością Boga, ludzi, siebie i świata.

Święci w niebie i święci w czyśćcu interesują się głównie świętymi, którzy walczą na ziemi o zachowanie życia Bożego. Wspomagają nas. Dlatego Kościół żyje w stałej łączności ze świętymi w niebie, włączając ich w swą liturgię. To nieustanne wielbienie Boga za to, że oni już najwyższy etap ewolucji ducha osiągnęli, i pokorna prośba o ich wstawiennictwo u Boga – by nas wspierali w walce i świadectwie, jakie mamy złożyć na ziemi.

Kościół wspiera świętych w czyśćcu modlitwą i ofiarą, wiedząc, że jest to wymiana w duchu wzajemnej miłości, bo oni dobrze wiedzą, że na ziemi nic innego się nie liczy, jedynie zachowanie świętości i doniesienie jej do progu wieczności.

Świętych obcowanie to wielka i radosna tajemnica. To nieustanne przypominanie sobie i innym wierzącym o potrzebie doskonalenia form życia tak, aby móc uczestniczyć w najwyższym stopniu ewolucji ciała i ducha. Ów ostatni etap ewolucji ujawni się w sposób pełny w akcie powszechnego zmartwychwstania. Wtedy bowiem i ciało, i duch osiągną pełnię życia.

Konsekwencje prawdy o obcowaniu świętych

Prawda o obcowaniu świętych otwiera oczy na tajemnice Kościoła. Kto nie dostrzega trzech wielkich wspólnot ludzi świętych, tej w niebie, w czyśćcu i na ziemi, ten nie wie, co to znaczy wierzyć w Kościół Chrystusowy. Zostaje mu bowiem sama skorupa Kościoła, czyli jego wymiar strukturalny, z jakim mamy do czynienia na ziemi. To zaś grozi niebezpieczeństwem utożsamienia Kościoła z samą instytucją, z prawem, hierarchią, obrzędami…