Mistrz i przewodnik

Gdzie jest mistrz?

Można umownie przyjąć, że „mistrz” to najwyższa, docelowa „forma” funkcji nauczyciela. Mistrz jest kimś godnym naśladowania, autorytetem w swojej dziedzinie. Takim nauczycielem (życia) może być rodzic, ksiądz, trener sportowy, członek rodziny, telewizja, media, wreszcie Kościół. Jest się zawsze mistrzem dla kogoś.

Według słowników i leksykonów być mistrzem to: zdobyć pierwsze miejsce w jakiejś konkurencji, dziedzinie, być osobą dbającą o przestrzeganie jakiegoś ceremoniału, być człowiekiem niedoścignionym w jakiejś konkurencji. Mistrz to nauczyciel mający najwyższy stopień wtajemniczenia, człowiek najdoskonalszy w jakiejś umiejętności, człowiek którego obiera się na wzór, swojego nauczyciela. Synonimami słowa „mistrz” jest np.: nauczyciel, wychowawca, instruktor, tutor, przewodnik, cicerone, przywódca duchowy, ideolog, cywilizator, apostoł, misjonarz, guru, mentor (z gr.).

Cechy mistrza

Mistrz towarzyszy swojemu podopiecznemu. Jest przy nim, choć go w żadnym wypadku nie zastępuje, nie wyręcza. Można powiedzieć że jest krok za wychowankiem – choć wiedzą, przewidywaniem, wyprzedza go przecież kilka „kroków”. Wychowanie to proces dynamiczny i jeśli mistrz i wychowanek są w nieustannym „ruchu”, podlegają ciągłej zmianie – to wychowawca musi wiedzieć ku jakiemu celowi, w jakim kierunku „ruch” ten się odbywa. Mistrz ma więc świadomość celu, ideału i sposobu, jak do tego celu się zbliżyć.

Mistrza cechuje czystość intencji zadania, którego się podjął. Nie jest interesowny w tym co robi, ponieważ to zniszczyłoby zaufanie, które muszą mieć do siebie obie osoby. Nawiązuje się bardzo specyficzna i delikatna nić porozumienia, współpracy, zrozumienia, zgody. W innym wypadku łatwo o manipulację.

Dobry mistrz dba o własny rozwój, jest człowiekiem dojrzałym, ma dystans do siebie, potrafi śmiać się sam z siebie, wie o własnych słabościach i ograniczeniach. Jest daleki od tego, żeby myśleć o sobie w kategoriach doskonałości. Realizuje w swoim życiu pewne wartości. Nie tylko pokazuje młodemu człowiekowi, jak się zbliżyć do ideału, ale sam jest blisko tego ideału, który „głosi”. Cieszy się przez to szacunkiem, bo wychowanek potrzebuje dojrzałej osoby, która swoim postępowaniem, uznawanymi wartościami wzbudza szacunek, podziw, jest godna naśladowania, pomoże zbudować własną tożsamość.