Nie odpuszczamy nikomu

Drugą sprawą jest dialog. Biorąc pod uwagę, że większość Włochów nie myśli już dziś w kategoriach katolickich, ale bardziej według kategorii świeckich czy agnostycznych, i w ogóle używa terminologii dalekiej od kultury chrześcijańskiej, trzeba wejść w dialog z nimi. Jest rzeczą oczywistą, że trzeba utwierdzać tych, co są już przekonani. Ale trzeba również poszerzać przestrzeń, w której obecna jest Ewangelia.

Trzecia sprawa dotyczy polityki. Musimy pokazać, że Kościół we Włoszech nie jest politycznie ukierunkowany i nie łączy się z żadną partią. Czasami próbuje się - najczęściej w sposób instrumentalny – założyć na wystąpienia biskupów jakąś etykietkę, że są za kimś lub przeciw komuś. Kościół natomiast musi pozostać głosem wolnym i niezależnym od polityków. W trosce o prawdę nie może zważać na czyjeś opinie, choćby to miało rodzić nieprzychylność.

Czwarte wyzwanie dotyczy powołań. Niestety ich liczba we Włoszech jest coraz mniejsza. Kościół włoski, który przez dziesięciolecia zasilał kraje misyjne, dziś sam korzysta z pomocy kapłanów przybywających z innych krajów. Proboszczami wielu parafii są dziś obcokrajowcy. Z tego, jakby w naturalny sposób, wynika piąte wyzwanie, by stworzyć w naszych wspólnotach więcej przestrzeni dla działalności laikatu.

Na koniec trochę lżejsze pytanie: Jaki są marzenia redaktora naczelnego „Famiglia Cristiana”?

– Pierwsze dotyczy naturalnie samego tygodnika: żeby wzrastała sprzedaż i byśmy mieli coraz więcej czytelników. To jest oczywiste! Z tym wiąże się też pragnienie, by gazeta była opiniotwórcza. Chciałbym, żebyśmy potrafili zabierać głos w ważnych sprawach, żeby ten głos był słyszalny, a kiedy trzeba, także prowokujący do dyskusji i do głębszej refleksji. Musimy coraz bardziej stawać się narzędziem Kościoła w dialogu ze współczesną kulturą. Chciałbym, żeby nasza gazeta była pismem granicy, które pomaga katolikom w rozumieniu współczesnej Italii i mówi tak, by ta współczesna Italia rozumiała nas, katolików.