Ostatni Książę Kościoła

Wielu krytykowało Arcybiskupa, że nie wydawał się być jakimś szczególnym entuzjastą tego ruchu, że nie udzielał mu swego jednoznacznego błogosławieństwa, pełnego i bezkrytycznego poparcia. - Kierował się przy podejmowaniu ważnych, kościelnych decyzji niezwykłym zmysłem przezorności i dalekowzroczności.

Potrafił przewidywać odległe konsekwencje bieżących decyzji, o których inni by nie pomyśleli. Był niezwykle konsekwentny w swoim postępowaniu i uważał, że „Kościół idzie zawsze do przodu małymi krokami”. Taki najmniejszy krok według Arcybiskupa to okres około 20 lat - tłumaczy ks. Paweł Minta. -

Jako wytrawny dyplomata miał zawsze wystarczający dystans tak wobec władz świeckich, jak i opozycjonistów – opowiada dalej były sekretarz Abp. Stroby. Nie chciał wikłać Kościoła i jego autorytetu w bieżące rozgrywki polityczne, co nie zawsze od razu było zrozumiałe i dobrze odbierane.

Późniejszy bieg spraw dowodził najczęściej, że była w tym racja. Uznawano go powszechnie jako pierwszego w kontaktach Kościoła z państwem i rzeczywiście jemu w dużej mierze zawdzięczamy pozycję Kościoła i jej utrwalenie po roku 1989.

„Nawracajcie się”

Zaangażowanie w rokowania pomiędzy Kościołem a państwem, duży zmysł dyplomacji, poważanie w międzynarodowych kręgach kościelnych, a także legendarne już zamiłowanie do wyrafinowanych win nie przesłaniało jednak Arcybiskupowi jego naczelnej, pasterskiej misji. Biskupi i księża współpracownicy podkreślają, że w całości oddany był wyłącznie Kościołowi.

- Jego męska pobożność przejawiała się na wielu płaszczyznach. Podczas wielkich uroczystości kościelnych, w pracy administracyjnej na rzecz Kościoła, w osobistym tworzeniu wszystkich kazań, listów pasterskich i przemówień, ale także w kaplicy – wspomina ksiądz Paweł Minta. Biurko Arcybiskupa zawsze koncentrowało najróżniejsze kierunki Jego pracy, dla przeciętnych niewyobrażalnej.

Po lewej stronie zawsze piętrzył się stos lekcjonarzy mszalnych, z których często korzystał. - Nie epatował nikogo swoim życiem duchowym – zaznacza ks. Babicz. Daleki był od przerysowanych gestów.

My, jego domownicy, widzieliśmy jednak, ile się modlił, ile czasu spędzał w kaplicy rezydencji na osobistej modlitwie. Miał tam też przy klęczniku stoliczek z lampką, przy którym często wynotowywał różne przemyślenia, zrodzone właśnie podczas modlitwy czy lektury Słowa Bożego.

Współpracownicy zmarłego przed dziesięciu laty Arcybiskupa wspominają, że przyjmując któregoś roku życzenia imieninowe, powiedział niby żartem: „Módlcie się o moje nawrócenie!”.

Jak ważne musiały być dla Arcybiskupa te przemyślenia, zaświadcza choćby ten wymowny fakt, że wokół słów Ewangelisty Marka: „Czas się wypełnił i bliskie jest Królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” (Mk 1,15), osnuł swoje ostatnie wielkie kazanie, które wygłosił pół roku przed śmiercią, z okazji jubileuszu 40-lecia sakry biskupiej. Tym samym te Markowe słowa Arcybiskup Jerzy Stroba zostawił nam jako swój testament duchowy.