Rodzina – fantastyczna sprawa

Od czego – według Was – zależy to, że jednym małżeństwom się udaje, inne kończą się rozczarowaniem, poranieniem, zdradą czy rozwodem?

Tomasz: To zaczyna się z braku ustalenia sobie celu.

Anna: Jesteś genialny: mówisz to samo, co ja myślę (śmiech).

Tomasz: To się ładnie wkomponowuje: jeżeli narzeczeństwo nie jest drogą do celu, i potem małżeństwo nie jest drogą do celu, to się wszystko gdzieś raptem kończy… Podobnie jeżeli cel jest ustalony zbyt blisko, to się go osiąga i następuje to wszystko, o czym mówisz… rozczarowanie, szukanie czegoś innego. Jednym się udaje postawić cel na tyle daleko, by przez całe życie do niego dążyć, a innym się nie udaje, bo albo go nie stawiają, albo stawiają go za blisko.

Czy macie jakieś swoje przepisy na rozwiązywanie rodzinnych problemów, którymi chcielibyście się podzielić?

Anna: Po pierwsze: trzeba zainwestować uczciwie w pracę nad sobą – każdy z małżonków. I uczciwie wierzyć w Pana Boga. Jak każde z małżonków pracuje nad sobą, łatwiej się dogadać.

Tomasz: Kłótnię zazwyczaj kończymy wspólną modlitwą wieczorną, spokojną lub „nabuzowaną”.

Anna: To znaczy dla nas jest zawsze jasne, że kłótnia musi się skoczyć pogodzeniem – to kwestia czasu. Nawet nie myślimy, że to tak zawiśnie na kołku i będzie śmierdzieć w kącie.

Tomasz: Teraz już wiemy, że jak któreś z nas wszczyna kłótnię, zaraz mu przejdzie: trzeba go tylko wygnać do spania, odsunąć go od dzieci i od źródeł irytacji. Trzeba trochę poczekać, by ochłonęło. I samo przejdzie (śmiech).

Anna: Jeśli małżonkowie się ze sobą przyjaźnią, to się rozumieją, tworzą team, który razem idzie przez życie, nie walczą ze sobą. Trzeba wybaczyć, jak ktoś ma gorszy dzień, trzeba się powściekać, a potem przebaczyć. Ruch, w którym jesteśmy, daje nam takie praktyki, sposoby, które pomagają przetrwać te problemy i pracować nad sobą. Fantastyczna sprawa.

Dziękuję za rozmowę.

Tomasz: To co powiedzieliśmy, to był stan na 11 maja 2009 roku, bo u nas to się wszystko szybko zmienia (śmiech).