Rodzina – fantastyczna sprawa

Czym były dla Was narodziny dzieci?

Anna: To cała epopeja. Przede wszystkim bardzo chcieliśmy rodzić w domu – to był mój pomysł. Zdecydowanie byłam osobą najbardziej zaangażowaną w poród (śmiech). Bałam się szpitala. Szukaliśmy osoby profesjonalnej, medycznej, po całej Polsce, bo to nie jest popularna rzecz… Tylko Tobiasz rodził się w szpitalu, bo się nie spieszył i trzeba było go pospieszyć. Mieliśmy tam bardzo dobrą położną, która nam pomagała bardzo dyskretnie.

Ale jednak to nie to samo, co w domu. Po prostu jest się w domu, obok jest mąż, który słucha oddechu i mówi: „Żono, czas wezwać położną, bo poprzednio jak tak oddychałaś…”. Zupełnie inny klimat. Oczywiście jest zawsze jakieś ryzyko, ale to na naszą odpowiedzialność – jak wychowywanie dzieci, wysyłanie ich na wycieczki. Poród wiąże się z jakimś bólem, cierpieniem. Mimo szaleństwa, które dzieje się we mnie, jest cisza wokół mnie… Dzieciaki rano przyszły, miały „na świeżo” siostrzyczkę. Mogły się przywitać, przytulić.

Tomasz: Mamy nagrane reakcje dzieci, jak reagują na swoje rodzeństwo gdy je widzą po porodzie. Dom – jakież to jest naturalne miejsce na narodziny dzieci...

Anna: Poród w domu to bardzo swojskie, naturalne przeżycie.

Jakie są Wasze dzieci?

Tomasz: Dzieci są żywe – to określenie, które też znajomi podkreślają.

Anna: Tobiasz – najstarszy, prawie lat 9, naczelny piłkarz naszego domu, maniak futbolowy, dzieciak bardzo zdolny i ambitny. Naprawdę fajny z niego gość. Uwielbia Garfielda, ma mnóstwo pomysłów. Lubi majsterkować.

Tomasz: Tobiasz jest typowym mężczyzną, czyli ma też męski porządek w pokoju(śmiech).

Anna: Maja to 200-procentowa dziewczynka. Wiek taki, że trzeba się stroić i dbać o makijaż(śmiech). I mieć czysto w pokoju. Ulka jest natomiast egzemplarzem najsłodszym. Najbardziej rozpieszczona i niedopilnowana jako trzecie dziecko w rodzinie. Trzepocze rzęsami tak, że wszystko się jej wybaczy.

Największy pechowiec w naszym domu i ma częste kontakty ze służbą zdrowia (śmiech): to kawę sobie na plecy wylała, to wargę sobie rozwaliła i trzeba było zeszyć, to wsadzi gdzieś paluchy między drzwi. A Dominika – ksywka „Dzidziuś” - to najlepszy egzemplarz, jaki mógł się trafić.

Naprawdę, co jedno dziecko to było spokojniejsze i rozumiało swoje miejsce w rodzinie i dawało mamie więcej czasu. Dominika wie, że jest czwarta, a nie pierwsza i jedyna. Dziecko łatwe w obsłudze, że tak powiem, choć też już dwa razy wylądowała w szpitalu. Ale musimy powiedzieć, że co dziecko to inny człowiek i nie można stosować szablonów wychowawczych, każde trzeba rozpoznać.
Tomasz: Dominika jest bardzo słodziutka.