Pieniądze trochę ważne

Kieszonkowe: od 5 do 200 zł miesięcznie. Wydatki: baterie do odtwarzacza mp3, laysy paprykowe, doładowanie komórki. Oszczędności: na prezent, na rolki, laptopa, na czarną godzinę. Tygodnik Powszechny, 1 czerwca 2008



Presja


Miłosz jest w szóstej klasie. 5 zł kieszonkowego dostaje co tydzień, w środy. Jego ojciec Piotr jest grafikiem komputerowym, mieszkają pod Warszawą w domu jednorodzinnym. Piotr widzi, jak rówieśnicy syna budują swoją pozycję w grupie na podstawie pieniędzy. – Jadą właśnie na zieloną szkołę i tematem numer jeden jest to, ile kto dostanie. Miłosz na te pięć dni weźmie 50 zł – mówi. – Ale syn opowiada, że jeden chłopak dostanie 200 zł, inny – 150 zł.

Chłopak ma kolegę z bardzo zamożnego domu: – Po pierwszej wizycie syna u niego słuchaliśmy zachwytów nad wielką plazmą w każdym pokoju – mówi Piotr. Nie rozmawiał jeszcze z dzieckiem o tym, jak ocenia własną sytuację materialną. – Ale Miłosz wie już, że aby coś kupić, trzeba oszczędzać – dodaje.

Maria i Waldemar z Warszawy chcą, by ich synowie cieszyli się z tego, co mają, a nie porównywali się z innymi. Czwartoklasista Antek i drugoklasista Staś dostają po 7 zł tygodniowo.

Ojciec 20-letniej Olgi i 15-letniego Janka, także Piotr, pracuje w domu kultury. Mieszkają w Łodzi. Syn dostaje 50 zł na miesiąc, córka 70 zł. – To oczywiście nie wszystko – tłumaczy. – Jeżeli kupią coś do jedzenia albo do szkoły, dostają zwrot. A kieszonkowe wydają sami, nie wtrącamy się – dodaje.

Dużo się zmieniło, gdy Janek poszedł do gimnazjum. – Na przykład ubranie – mówi jego ojciec. – To już nie mogą być po prostu spodnie, muszą być markowe. Byłem też przeciwnikiem komórki – dodaje. – Presja grupy okazała się tak silna, że Janek czuł się niemal na marginesie. Tłumaczył, że pożyczanie telefonu od kolegów upokarza go. Uległem – wzdycha Piotr – ale wtedy się okazało, że to nie może być byle jaki telefon. W końcu syn uzbierał trochę sam, my się dołożyliśmy.

O tym, że gimnazjum jest ważnym progiem, wie też ojciec Miłosza. – Pewnie podniesiemy mu kieszonkowe – mówi. – Byłoby niezręcznie, gdyby miał się czuć pokrzywdzony.

Według prof. Nęckiego dobrym momentem na kieszonkowe jest dopiero 11.-12. rok życia. – Dziecko wie wtedy, że rzeczy materialne mają wartość, i opanowało już podstawowe operacje matematyczne – tłumaczy. Ale że to nie takie proste, wie Jolanta Błasiak, nauczycielka nauczania początkowego z Krakowa. – Jednym z pierwszych pomieszczeń, które poznają w szkole pierwszaki, jest sklepik – opowiada. – Widzą, jak kupują tam inne dzieci, i proszą rodziców o pieniądze. A ci zwykle dają. Owszem, wielu uznaje, że jeśli dają dziecku drugie śniadanie, nie musi ono nic kupować. Ale są też rodzice, którzy mówią: kup sobie, co chcesz. Zwykle cała kwota idzie na chipsy i żelki.

«« | « | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | » | »»

aktualna ocena |   |
głosujących |   |
Pobieranie.. Ocena | bardzo słabe | słabe | średnie | dobre | super |

Pobieranie... Pobieranie...