Siedem marzeń o Kościele

Jan Paweł II jako pierwszy papież poprowadził wspólnie z abp. Robertem Runciem nabożeństwo ekumeniczne w katedrze kantenberyjskiej w trakcie pielgrzymki do Wielkiej Brytanii w 1982 r. Obaj podkreślili wspólną troskę o rozwój chrześcijaństwa. W grudniu 1983 r., z okazji 500-lecia urodzin Marcina Lutra, Jan Paweł II wygłosił homilię w kościele luterańskim w Rzymie i w ten sposób stał się pierwszym papieżem, który przekroczył progi kościoła protestanckiego.

W kwietniu 1986 r. przemawiał w Wielkiej Synagodze w Rzymie – to pierwsza znana wizyta głowy Kościoła rzymskokatolickiego w synagodze od czasów wczesnego Kościoła. W październiku 1986 r. Jan Paweł II uczynił coś nie mniej spektakularnego. Wraz z przedstawicielami innych światowych religii modlił się w Asyżu o pokój na świecie. Wracając z pielgrzymki do Afryki, zatrzymał się w Maroku, gdzie w Casablance na zaproszenie króla Hassana II przemawiał do ponad 100 tys. młodych muzułmanów na temat religijnych i moralnych wartości wspólnych dla chrześcijan i muzułmanów.

Od ponad 1300 lat, kiedy Mahomet założył nową religię, papież nigdy nie został zaproszony przez jakiegokolwiek przywódcę muzułmańskiego do podobnego spotkania. W trakcie wizyty w Damaszku w 2001 r. Jan Paweł II jako pierwszy papież w historii Kościoła modlił się w meczecie. Stał się ikoną chrześcijańskiego wychodzenia ku wyznawcom innych religii i wzorem poszukiwania przebaczenia, sprawiedliwości i pokoju.

7

Moje siódme i ostatnie marzenie o przyszłym Kościele dotyczy ściślejszego przylgnięcia wszystkich katolików do Jezusa, prawdziwego nawrócenia serc i umysłów. Dzięki Vaticanum II na początku trzeciego tysiąclecia chrześcijaństwa, musimy mieć nadzieję i pracować nad mniej scentralizowanym Kościołem i rzeczywistą reformą Kurii Rzymskiej. Ale każda próba reformy i odnowy pozostanie doktrynalnie nieugruntowana, emocjonalnie pusta i zdecydowanie nieefektywna, jeśli nie będzie czerpać inspiracji z Tajemnicy Paschalnej. Tylko głębokie i trwałe spotkanie z ukrzyżowanym i zmartwychwstałym Panem jest w stanie sprawić, by takie wysiłki przyniosły spodziewane owoce. Owoce, których tak bardzo potrzebuje nie tylko Kościół, ale i świat.

Były generał jezuitów – i moim zdaniem współczesny święty – Pedro Arrupe (zm. 1991) wyraził w prostych, ewangelicznych słowach treść mego ostatniego marzenia: „Zakochaj się w Jezusie, trwaj w tym zakochaniu, a to zmieni wszystko”. W trakcie Mszy pontyfikalnej 24 kwietnia 2005 r. Benedykt XVI podkreślił, że Kościół jest „młody” i „żywy”, ponieważ „Chrystus jest żywy”. To Jego „miłość nas zbawia”. Papież podjął posługę jako następca Piotra, mówiąc: „Jeśli pozwolimy Chrystusowi wejść do naszego życia, nic nie tracimy, nic, absolutnie nic z tego, co czyni życie wolnym, pięknym i wielkim”. Homilię zakończył przywołując znane wezwanie Jana Pawła II podsumowujące przesłanie Soboru: „Otwórzcie szeroko drzwi Chrystusowi, a znajdziecie prawdziwe życie”.

Tłum. Jacek Prusak SJ

Ks. Gerald O’Collins SJ jest emerytowanym profesorem Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Gregoriańskiego w Rzymie, długoletnim wykładowcą teologii systematycznej i fundamentalnej, autorem licznych publikacji z zakresu teologii, m.in. „Zwięzłego słownika teologicznego”. Zamieszczony tekst został wygłoszony w ramach „The Tablet Lecture” (www.thetablet.co.uk). Redakcji „The Tablet” dziękujemy za udostępnienie do publikacji wersji zredagowanej.