Las i jego cierpiący mieszkańcy

Dobra śmierć?

Lata spędzone w lesie nauczyły mnie, że takim samym naturalnym elementem życia zwierząt jest śmierć. Zresztą dość często ze względu na moją pracę muszę uczestniczyć w zabijaniu zwierząt. Czasami jest to asystowanie przy usypianiu połamanego bociana, a czasami własnoręcznie muszę pozbawić życia myszy lub jednodniowe kurczęta, które mają być pokarmem dla moich podopiecznych. Muszę to robić, jeżeli chcę uratować życie jakiemuś bocianowi, sowie lub wydrze. Kto dał mi prawo decydować, że życie bociana jest więcej warte niż życie białej myszki? Nie odpowiem na to pytanie, bo tak naprawdę nie wiem. Być może to wychowanie, nasza cywilizacja sprawiły, że uznajemy jedno zwierzę za bardziej warte życia niż inne. Zawsze jednak staram się pamiętać o tym, by zabijanie nie powodowało zbędnego cierpienia i by mnie samemu nie zaczęło sprawiać przyjemności. Nie martwi mnie to, że wielu myśliwych zabija, ale to że zabijanie sprawia im przyjemność i radość. Nie można też dopuścić do tego, by wejść w rutynę, bo rutyna bardzo szybko przysłania cierpienie – to z kolei przypadłość wielu pracowników rzeźni i laboratoriów, którzy traktują zwierzęta jak przedmioty.

Zaskrońca, który konał na drodze, dobiłem. I choć jestem przekonany, że postąpiłem właściwie, to jednak ulgi mi to nie przyniosło, choć na pewno była to dla niego lepsza śmierć niż rozciągnięte na godziny konanie. Być może dlatego, że cały czas nie wiem, czy mam prawo do skracania cierpienia i odbierania życia innym.