Drogi i bezdroża doświadczenia Boga. Między subiektywnym przeżyciem a obiektywną prawdą

Wrócić do Objawienia – w trosce o prawdziwość doświadczenia

Słowo Boże przybiera w Kościele postać nauki – doktryny. Już w Nowym Testamencie znajdujemy ustalone formuły nauczania i wyznania wiary. Św. Paweł pisze do Tymoteusza: „Zdrowe zasady, któreś posłyszał ode mnie, miej zawsze za wzorzec w wierze i miłości w Chrystusie Jezusie! Dobrego depozytu strzeż z pomocą Ducha Świętego, który w nas mieszka” (2 Tm 1,13-14). Z tej i z innych wypowiedzi Nowego Testamentu rozwinęła się nauka o Urzędzie Nauczycielskim w Kościele, którego zadaniem jest autentyczna interpretacja Słowa Bożego – zobowiązująca wiernych. Sobór Watykański II stwierdza:
Lud Boży, pobudzany wiarą w to, że prowadzi go Duch Pański, napełniający okrąg ziemi, stara się w wydarzeniach, potrzebach i pragnieniach, w których uczestniczy z resztą ludzi naszej doby, rozpoznać, jakie w nich mieszczą się prawdziwe znaki obecności lub zamysłów Bożych. Wiara bowiem rozjaśnia wszystko nowym światłem i ujawnia Boży zamysł odnośnie do pełnego powołania człowieka; dlatego kieruje ona umysł do rozwiązań w pełni ludzkich. Sobór zamierza rozeznać w owym świetle przede wszystkim te wartości, które dziś najwięcej się ceni, oraz odnieść je do ich Bożego źródła. Te bowiem wartości, jako pochodzące z twórczego ducha danego człowiekowi przez Boga, są bardzo dobre; ale z powodu zepsucia serca ludzkiego są odwracane od należytego swego porządku i dlatego potrzebują oczyszczenia” (Konstytucja Dogmatyczna o Kościele 11).

Od samego początku, od stworzenia świata, Bóg jest tym, który mówi. Swoim Słowem stwarza wszystko: niebo i ziemię, morze, rośliny, zwierzęta. Na końcu stwarza człowieka – „koronę stworzenia”, jedyną istotę, która jest zdolna odpowiedzieć na Jego Słowo. I tak zaczyna się Historia Zbawienia. Historia, w której Bóg ciągle wypowiada Swoje Słowo i w której kolejne pokolenia ludzi na to Słowo odpowiadają. Wielka historia spleciona z milionami małych historii – splatających się i przenikających wzajemnie historii pojedynczych ludzi. Życie każdego człowieka jest jego dialogiem z Bogiem. Składa się z Bożych słów i ludzkich odpowiedzi.

Pierwszym słowem, które Bóg mówi do każdego z nas, jest „chcę, abyś był Moim obrazem, żebyś był do Mnie podobny”. Bóg chce, byśmy byli święci. Powołuje każdego człowieka do świętości. Ale powszechność tego powołania nie oznacza, że wszyscy ludzie mają być tacy sami. Przeciwnie – codzienne doświadczenie, historia, uczą, że każdy dialog człowieka z Bogiem przebiega inaczej. Każdy człowiek ma swoją własną, niepowtarzalną historię zbawienia. Dla każdego człowieka Bóg przygotował inną drogę do świętości.