(Współ)odpowiedzialni za Kościół

Głoszenie słowa Bożego
Głoszenie słowa Bożego nie jest tylko suchym przekazem informacji o Bogu i Kościele, ale „mocą Bożą ku zbawieniu dla każdego wierzącego” (por. Rz 1, 16). Zwiastuni Dobrej Nowiny powinni posiadać nadprzyrodzony fundament, który zapewnia im autentyzm i skuteczność przepowiadania. Posługa ta wynika z sakramentu święceń i pełniona jest mocą władzy Chrystusa. Ważną rolę w owocności tego posługiwania odgrywają ludzkie cechy osobowości kapłana, na plus, ale także na minus. Kapłan nie powinien przysłaniać sobą Ewangelii ani nie powinien stwarzać jej przeszkód, nie powinien hołdować ludzkiej mądrości czy eksponować subiektywne doświadczenia, ale sam powinien być pierwszym „wierzącym” w Słowo. Owoce zaś przepowiadania rodzą się z modlitwy. Ważną rolę odgrywa tu modlitwa liturgii godzin, która nie może być traktowana tylko jako obowiązek, ale stwarza wspaniałą okazję do zżycia się z nauką Pisma Świętego, Ojców Kościoła, teologów i Urzędu Nauczycielskiego Kościoła. Dobra i korzystna dla wszystkich jest praktyka wspólnej z ludem Bożym celebracji liturgii godzin – jest więc ona czynnością o ogromnym znaczeniu duszpasterskim.

Zadaniem przepowiadania jest ukazywanie ludziom Chrystusa i wszyscy ochrzczeni posiadają taki obowiązek. Dobra Nowina powinna być przekazywana w sposób integralny, bez żadnych przemilczeń ani odnośnie do ukrytego w niej dobra, ani do wymagań, jakim trzeba sprostać. Do głoszenia słowa Bożego trzeba być odpowiednio przygotowanym. W znaczeniu dalszym poprzez odpowiednie studia teologiczne oraz bezpośrednio, nie wolno bowiem dopuszczać do leniwej i nieodpowiedzialnej improwizacji. Misja głoszenia słowa jest niezwykle szeroka i mogą w niej uczestniczyć osoby świeckie, odpowiednio przygotowane, ale niektóre formy głoszenia słowa są zastrzeżone dla kapłana, np. homilia.

Osoby świeckie, niejednokrotnie dobrze przygotowane profesjonalnie w nowych sposobach przekazywania informacji i komunikacji, mogą odegrać nieocenioną rolę w przekazie Dobrej Nowiny: uczestnicząc bezpośrednio i medialnie w głoszeniu słowa Bożego nowymi metodami, a także ucząc kapłanów, jak posługiwać się tymi nowymi narzędziami w sposób profesjonalny. Świeccy mogą też uczyć kapłana, zachowując umiar i szacunek, pokornego i godnego stylu występowania i zabierania głosu.

Podsumowując należy stwierdzić, że wierni świeccy mają prawo do duchowego pokarmu, jakim jest słowo Boże; mają prawo oczekiwać od swoich pasterzy zdrowego i treściwego pokarmu, tzn. mają prawo do dobrze przygotowanych teologicznie kapłanów. Wierni świeccy mają prawo oczekiwać, że słowo to będzie przekazane we właściwy sposób, przekonujący i nowoczesny, z wykorzystaniem dostępnych środków przekazu. Kapłani nie powinni wstydzić się prosić swoich świeckich przyjaciół o pomoc w znalezieniu jak najlepszych form przekazu Ewangelii. Potrzebna jest tu dobra wola z obu stron. Podobnie jak nie można nikogo zmusić do słuchania słowa Bożego, tak też nikogo nie można zmusić, by posługiwał się komputerem lub Internetem. Tym bardziej nie można nikogo zmusić do autentycznej gorliwości w naśladowaniu Chrystusa.

Szafowanie sakramentów
Szafowanie sakramentów odgrywa główną rolę w posłudze kapłańskiej. Kapłan jest jakby żywym narzędziem Chrystusa Kapłana, ponieważ działa in persona Christi Capitis. Spośród wszystkich sprawowanych sakramentów wyróżnia się Eucharystia, źródło i szczyt działalności Kościoła. Do kapłana należy troska, aby wierni świeccy w żywy i aktywny sposób uczestniczyli w sprawowanej Mszy św., nie tylko w niedzielę. Niewątpliwie w tej dziedzinie podstawowe znaczenie ma osobisty przykład celebrującego kapłana. Współcześnie niejednokrotnie trzeba wiernych uczyć podstawowych praktyk religijnych: codziennej modlitwy (pacierza), gestów i postaw liturgicznych, wartości sakramentów. Ludzie ochrzczeni mają prawo przystępowania do sakramentów. Jest to normalna droga wzrostu duchowego i udziału w zbawieniu. Kapłani mają więc obowiązek dbania nie tylko o wystrój domu Bożego, ale na pierwszym miejscu, by w godny sposób były tam sprawowane sakramenty, a przede wszystkim Eucharystia i sakrament pojednania. W Polsce wydaje się to czymś oczywistym, ale w niektórych krajach sprawa ta jest bardziej skomplikowana, dlatego Kongregacja ds. Duchowieństwa kładzie nacisk na sprawowanie sakramentów, szczególnie na spowiedź.

Kapłan – Pasterz
Kapłan w swojej posłudze przypomina Chrystusa, kontynuuje Jego dzieło zbawcze: ukazuje i szerzy miłosierdzie Ojca. Już w swoim życiu stara się on dać świadectwo niewyczerpalnej miłości Boga. Jak mawiał św. Proboszcz z Ars – kapłaństwo to „miłość Serca Jezusa”. Kapłan w swojej posłudze i poprzez otrzymane święcenia jest żywym i skutecznym znakiem tej wielkiej miłości. Wierni świeccy mają prawo do tej niepodzielnej miłości, której mogą doświadczać na wiele sposobów: słuchając słowa Bożego, uczestnicząc w Eucharystii i innych sakramentach oraz bezpośrednio stykając się z kapłanem – świadkiem Chrystusowej miłości.